Ben dalgaların içinde boğuşan küçük bir sandal ya da mavi gözlerimde boğulmuş o minik karanlığım. Karanlığımın içinde kırılan oyuncaklarım ve uçurumdan atlarken tutamadığım hayallerim var. Her gülümseyişimin altındaki bu karanlık aslında kalbimin yarısını içine alıyor.
Gülümsemek umutları beslerken ben o umutları alıp sandalla koca denizin ortasında bıraktım. Unutamadığım acılarımı bulutlara yazıp baş ucuma koydum. Okuduğum kitap sayfalarında hayatın uçurumdan atılan hayaller olduğunu anladım. Bazen anlamadan uçuruma koştum. Durmamı sağlayan yine ben oldum. 
Ben hayatımı dışımda değil kalem ve kağıtlarla yaşadım. Yaşadığım her bir kağıt parçası yırtılarak uçurumdan uçtu. Ben de ardından koştum. Peki siz de o uçurumdan benimle atlamaya var mısınız?