evim.
burası benim ortaokul, lise, üniversite boyunca duygularımı aktardığım ve anonim olmayı kimsenin beni bilmemesini en sevdiğim yer. yargıdan uzak platformum. her şeyin yoluna girdiğini zannederken hayatım tekrar kısır döngüye girdi ve acılarım bir iz sürücü gibi peşimden gelip beni rahat bırakmadı. anksiyetem, ataklarım, krizlerim tekrar beni buldu. bugün uzun zamandan sonra ilk kez kendime zarar verdim. çünkü duygularımın baskınlığı derinliği karşısında başka yapabildiğim bir şey yok kriz anında. acizliğimden nefret ediyorum.
buraya bunları yazarken amacım asla dikkat çekmek değil. sadece yazmak, aktarmak. çünkü bu platform daima benim acılarım içindi. sığınağım burası oldu her zaman.
uzun bir zaman sonra böyle bir duyuru düşürmek istemezdim panolarınıza ama ne yazık ki ne sabrım ne yaşama hevesim var. dipsiz bir üzüntü içerisindeyim. sadece mutluluğun tam yakaladım derken ellerimden kayıp gitmesini izlemek acı verici. ya mutluluk bana düşman ya da mutluluğu tutmayı bilmiyorum. bir gün öğrenir miyim, onu da bilmiyorum.