dilara

kim olacağımı bilememekten ötürü tasalanıyorum...
          kim olmak istediğimi de bilmiyorum...
          ama seçmek gerektiğini pek iyi biliyorum.
          nereye gitmeye karar verirsem beni yalnız oraya ulaştıracak olan güvenli yollarda yürümek istiyorum...
          fakat bilmiyorum, ne istemek gerektiğini bilmiyorum.
          kendimde binbir mümkünün var olduğunu hissediyorum.
          fakat bunlardan yalnız bir tanesi olmaya rıza gösteremiyorum..
          ...ve her an yazdığım her sözün, her yaptığım hareketin, çehremin silinemeyecek yeni bir çizgisini meydana getirdiğini düşündükçe ürküyorum.
          öyle bir çehre ki, bir seçime varamadığından, onu cesaretle sınırlayamadığından kararsız, şahsiyetsiz, korkak olarak tespit edilecek..
          tanrı'm; yalnız tek bir şey istemeyi ve durmadan onu istemeyi bana ilham et..

ne diyorduk?
          dans edemeyeceksem bu benim devrimim değildir.

one, two
          make it fun
          don't trust
          anyone

uykuya dalarken, uykuda ölen insanlar olduğunu hiç düşünmedin mi? dişlerini fırçalarken, işte tamam, bu son günüm demedin mi hiç? çok süratle, hem de çok süratle hareket etmek gerektiğini, çünkü zamanın kalmadığını hiç hissetmedin mi? ölümsüz mü sanıyorsun kendini!

she says you don't want to be like me 

sancho, yaman bir söz cambazısın. yalnız şunu bil ki, hiçbir şey rastlantıya bağlı değildir. herkes kendi yazgısını kendi çizer.

ama burada gereksiz bir soru soruyordum kendime:
          "hangisi daha iyidir, kolay elde edilmiş bir mutluluk mu, yoksa insanı yücelten acılar mı? evet, hangisi daha iyidir?"

insanın kendisine karşı tamamen dürüst olması
           gerçeklerden korkmaması mümkün müdür?