İnanmak başarmanın yarısıdır, kimseye ihtiyacın yok, kendi kendine yetersin... Adamın biri götünden uydurmuş millet de sevmiş bu cümleyi. Yok öyle bir şey arkadaş, bugüne kadar inandım da elime ne geçti? Sadece zaman kaybı. Kendi kendime yetermişim. Yetemem arkadaş, kendi kendine sen yetiyorsun diye herkes yetebilmek zorunda mı sanki? Yetemiyorum işte. Bal gibi de ihtiyacım var! Birinin düştüğümde elimden tutup kaldırmasına, ağladığım zaman gözyaşlarımı silmesine, en azından yanımda olmasına ihtiyacım var. Yaşamadan kimseye felsefe yapmaya çalışmayın, yaşamadan kimseye öğüt vermeye çalışmayın. Vazgeçtiysem demek ki olmuyor, olmayacak. Kalkmıyorsam demek ki mecalim yok demek ki bacaklarım tutmuyor da kalkamıyorum. Başaramıyorsam demek ki engelliyorlar, demek ki yapamıyorum işte. Önüme geçip boş boş konuşma. Bu kadar derdin içinde bir de senin düşüncelerine mi kafa yorayım?
