Jestem Istotą Lasu, 
Która spędzając noc sama w lesie, 
Umarłaby że strachu. 
To byłaby taka piękna śmierć. 

~°~

Kopię studnię z nadzieją, że moje słowa będą głębokie. Nie miejcie więc do mnie pretensji, że tak kręcę. Nim głębsza studnia, tym dłużej trzeba kręcić korbą.

~°~ 

Wiatr szepcze moje imię między drzewami. Zdaje się przyzywać mnie do siebie, a ja, pchana niewyjaśnioną siłą, idę. Trochę z przymusu, ale jednak dobrowolnie. I znów stoję pośrodku lasu zdala od ludzkich spojrzeń. Ten sam podmuch, który mnie tu przywiódł, teraz szarpie mi włosy. Dotykam kory drzewa, badając jej chropowatą fakturę pod moją dłonią. Czuję wewnętrzny spokój i równowagę, ale także siłę, jaką daje mi natura. Wręcz wlewa we mnie swoją moc, która powoli rozprzestrzenia się po moim ciele. To ponownie się dzieje. Światło promieniuje z mojej klatki piersiowej i wiem, że nadszedł właściwy moment. Właśnie wybiła godzina wypełnienia się przeznaczenia... 

Cześć!
Kim jesteś? Nie wiem.
Ale mogę ci powiedzieć, kim ja jestem.
🌿Jestem Istotą Lasu, beznadziejnie w nim zakochaną.
🌿Jestem kimś ze świetną pamięcią, prawdopodobnie klasowym kujonem (w pozytywnym tego słowa znaczeniu).
🌿Jestem dumną uczennicą liceum plastycznego, a wybór tej szkoły był najlepszą decyzją mojego życia.
🌿Jestem indywidualistką, kompletnie nie stworzoną do pracy w grupie. 
🌿Jestem Klaudia, miło cię poznać.