Ben, deniz kenarına ait olmayan ama denizlere aşık,  gökyüzüne ait olan ama bulutlardan korkan, yaşamayı seven ama sadece nefes alan, bisiklet sürmeyi çılgınca seven ama bisikleti kırılmış, şarkı dinlerken kendinden geçen, kitap okurken zamanı fark etmeyen, ruhu, kırık kaburgalarının içinde  yaşamayı bekleyen paslı bir kafeste saklı, herhangi insanların içindeki bir kızım. Sadece bakanlardan değil görenlerdenim. Ve eğer sende bir gün olduğun andan, ruhtan, bedenden değişirsen seni kendini bulman için kendi sözlerime ve kitaplarıma beklerim. Aşıklar için mutlu, kırgınlar için hüzün kalın. -Nilay Sude Özcan