Hayatta hiçbir şeyin bir anda olmadığını düşünüyorum... Özellikle de büyük patlamalar arkasında uzun süreli süreçler barındırıyor bence. Bu sadece benim hayatım veya hisler üzerinde böyle değil tabiki. En basitinden günlük hayattaki büyük bir olayın arkasından bile bir sürü şey çıkıyor. Ki durum böyleyken insan psikolojisi üzerindeki olayların bir anda gerçekleştiğini düşünmek bence tamamen aptallık. Ama etrafımdaki herkes bunun aksini düşündü. Tüm çevrem bir ay içerisinde akıl sağlığımı kaybettiğimi sandı. Oysaki yıllardır çırpınıyordum ben... İnsanlar zeki varlıklar. Bende böyle düşündüğüm için kimseye hiçbir şey söylemedim. Çöktüğümü görürler sandım. Ama hayır... Siz iyi olmadığınızı söylemediğiniz zaman kimse sizin kötü olduğunuzu anlamıyor. En azından benimkini kimse görmedi... Aslında şuanda da görmüyorlar. Ve evet yine hiçbir şey söylemedim. Neden mi? Çünkü insanlar kötü olduğum zaman beni suçluyorlar. Böyle felsefe dersi veriyor gibi konuşuyorum biliyorum. Ama yapmaya çalıştığım şey kendimi anlatmak ve bunun için de çevremdekilerin bana karşı olan duruşlarını anlatmalıyım. Açıkçası kimsenin hayatı göründüğü gibi değil. Bunu hepimiz biliyoruz zaten. Benimki de asla göründüğü gibi değildi. Basitçe anlatmam gerekirse ortalama bir genç kızın sahip olmak isteyeceği çoğu seye sahiptim. İyi bir aile, akademik başarı, ekonomik özgürlük falan filan. Ama dünya o kadar değişik bir yer ki benim toz pembe görünen hayatım aslında benim için cehennem azabından farksızdı. Tabiki bunun sebepleri var. Benim hatalarım, başka insanların hataları, travmalar, psikolojik rahatsızlıklar... Kimseyi suçlayamam yaşadığım şeyler için tabiki. Çünkü şunun yüzünden oldu dediğim hiçbir şey yok. Çok fazla etken vardı. Bunların hepsini yavaş yavaş buraya aktaracağım... Genellikle kötü hissettiğim zamanlarda bana çıkış olmasını umduğum bu yer, umarım umduğum gibi bana iyi gelir... Şimdilik bu kadardı. Yeniden yazana kadar iyilikle kal...
