[Ey insanoğlu! Ne olduğuna bir bak!]

Aslında tanıyorsun beni. Hani hep akşam haberlerinin arka fonunda solup giden yüzüm ben, bir saniye için üzüldüğün ama sonrasında bir kere bile aklının ucundan geçirmediğin. Hani o güvenli camların ardından birkaç saniye izleyip sonra içim kaldırmıyor diye kanalı değiştirdiğin kız. İnsanlığın unutulan yetim evladıyım ben. Bana Suriye derler, Afrika, Filistin, Mısır, Arakan... 

5 bomba, iki füze, yüzlerce tank ağırlığında; bir ambargo boyundayım. Kan kırmızı saçlarım var unutulmuşluktan kara bir örtünün altına sakladığım.

Bazen alnına bir silah namlusu dayanmış ufacık bir bebeğim ben, bazen açlıktan kedi eti yemek zorunda kalan yedi kişilik bir aile. Bazen bombalar okul yolunda bulur beni, yemek sofrasında ya da oyun parkında. Benim konuştuğum dillerde zindan demek, özgürlük. Bir çiçek nasıl kokar bilmem ki oysa geçen gece uykumda öğrendim kimyasal bombaların ölüm koktuğunu.

Yalancı imparatorluklar kurdular binlerimin kemiklerinden ve yine kemiklerimden tahtlara oturdular. Yetmedi kanımdan süs havuzları yaptılar, içinde altından ve dolardan balıkların yüzdüğü ve yine yetmedi masumiyetime saldırdılar.

Hep iyilik adına...

İyilik adına beni aç, susuz, ilaçsız bıraktılar...

İyilik adına tanıştım bombalarla. Her şey iyilik içindi.

İyilik adına yaktılar beni diri diri.

Ve öldürdüler beni yine iyilik adına...

Ben öldüm ya

Şimdi yaşayabileceğin bir yer mi dünya?