Bedenim titriyordu; acı, damarlarımda yankılanan bir çığlık gibiydi. Kan vardı her yerde ya da zihnim bana öyle söylüyordu. Gerçeğin sınırları silinmişti. Korkuyordum, evet, ama bu korku bir taraftan da dost gibiydi. Şiddet sadece dışımda değildi, içimdeydi de. Kaçmak anlamsızdı; nereye gitsem kendimi bulacaktım. Belki de kurtulmak istemiyordum. Acı, bana yaşadığımı hatırlatıyordu. Gülmek değil, ağlamak yakışır oldu yüzüme. Ruhumun derinlerinde bir karanlık var, beni çağırıyor. Melankolik ruhum, beni korkutuyor.