nirvanaciii

Bedenim titriyordu; acı, damarlarımda yankılanan bir çığlık gibiydi. Kan vardı her yerde  ya da zihnim bana öyle söylüyordu. Gerçeğin sınırları silinmişti. Korkuyordum, evet, ama bu korku bir taraftan da dost gibiydi. Şiddet sadece dışımda değildi, içimdeydi de. Kaçmak anlamsızdı; nereye gitsem kendimi bulacaktım. Belki de kurtulmak istemiyordum. Acı, bana yaşadığımı hatırlatıyordu. Gülmek değil, ağlamak yakışır oldu yüzüme. Ruhumun derinlerinde bir karanlık var, beni çağırıyor. Melankolik ruhum, beni korkutuyor.

nirvanaciii

@eoviri noluyomus canım
Reply

nirvanaciii

Bedenim titriyordu; acı, damarlarımda yankılanan bir çığlık gibiydi. Kan vardı her yerde  ya da zihnim bana öyle söylüyordu. Gerçeğin sınırları silinmişti. Korkuyordum, evet, ama bu korku bir taraftan da dost gibiydi. Şiddet sadece dışımda değildi, içimdeydi de. Kaçmak anlamsızdı; nereye gitsem kendimi bulacaktım. Belki de kurtulmak istemiyordum. Acı, bana yaşadığımı hatırlatıyordu. Gülmek değil, ağlamak yakışır oldu yüzüme. Ruhumun derinlerinde bir karanlık var, beni çağırıyor. Melankolik ruhum, beni korkutuyor.

nirvanaciii

@eoviri noluyomus canım
Reply

nirvanaciii

Önce kendi yaralarını sar. Benim ruhuma merhem olmaya çalışırken, kendi ruhunu kanatıyorsun defalarca. Görüyorum, görmemek ne mümkün. Mahvediyorsun kendini. Ne benden sana, ne de senden bana iyilik gelir zaten. İkimiz de dağılıyoruz; seviliriz belki diye, başkalarını sevmeye çalışarak. Ama sevilmiyoruz yine de. Önce biz sevmeliyiz kendimizi. Sen bana yaklaşma, ben sana yaklaşmayacağım. Kalplerimiz birbirine karışmadan önce, ruhlarımız iyileşmeli. Hastalıklı ruhlarımızla hangimiz iyi gelebiliriz birbirimize? Biz önce kendimizi iyi edelim.

nirvanaciii

Sen şiir sanıyorsun, kan geliyor ağzından. Senin güzellik diye adlandırdıkların sadece süslenmiş bir yalandan ibaret. Oysa o kelimeler ne ilahi ne de merhem olabilir sana. Yazdıkların sadece acını yüzüne büyük bir şiddetle vuruyor, sen dağılıyorsun sonra. Dağılıyorsun ama buna rağmen yine yazıyorsun. Yazmak sana acı veriyor, kan kusuyorsun ama bu acı hoşuna gidiyor. Melankolik ruhuna iyi gelir olmuş depresif şiirlerin. Ayna sana suskun, insanlar gibi. Çünkü aynanın yansımasında bir yüz yok — yorgun bir et parçası, nefes almayı hatırlamayan bir insan kalıntısı var. Yazdığın her satırla yaralarını daha da derinleştiriyor, inatla yeniden kanatıyorsun. Ama sen o kanı görmeyi seviyorsun; acı hissettiğini bilmek sana hâlâ yaşadığını gösteriyor. Sen sadece yazıyorsun. Konuşmuyorsun; dudakların mühürlü ama ellerin acını ele veriyor. Çünkü konuşsan, herkes senin delirdiğini anlayacak.