İnsanı düşünceleri ısıtırken üşümesi normal midir ki? Ne kadar soğuk olursa olsun aklındakiler gülümsemeni sağlıyorsa tüm üşüme duygusunu kaybeder insan. Daha katlanılabilir gelir hava ona, çünkü hâlâ içerde yeşeren bir parça umut vardır. Umudunu kaybedenler, üşümeye mahkum mudur? Kendisini kurtaramaz mı insan o soğuktan? Gidecek bir evi olması bile umuttur insan için. Eve gidip ısınacağını düşünüp buruk bir gülümseme yerleştirir dudaklarına. İşte o zaman soğuk daha katlanılır gelir. En basit ihtiyaca dâhi sahip olmayanlar tutuncak dal bulamadıkları için soğukla yaşamayı öğrenirler. Onu benimserler ve nefret etmek yerine sevmeye başlarlar. Çok saçma, insan neden kendisine zarar verecek bir şeyi sevsin ki? Alışınca, insan her şeyi sevebilir. Hep kendine zarar verenler bile zararına bakmadan kullandıkları aletlere aşık olurlar, çünkü hayatlarına çözüm olarak onu bulmuşlardı. Soğuk da bir çözüm değil mi insan için, içerisinde ki yangını söndürmek için? İnsan beyni kandırılmaya müsaittir ve ne verirseniz onu alır. Kendini çoğu zaman kandırır insanoğlu, bir süre sonra o yalanları kendi beyni dahi inanır. Üşüyorum dersin, üşürsün. Çok sıcak dersin, sıcaktan eriyecek raddeye gelirsin. Bir kere düştün mü düşünce çukuruna, aklın hep daha fazlasını ister. Buna açtır çünkü. O'na ne verip beslersen daha fazlasını ister. Sahi, bencil diye tanımlandırdığımız insanların içinde de bu kadar bencil bir organ bulunması garip gelmemeli değil mi?
