niwqnx

Bugün edebiyat konuşma sınavında Scout Finch oldum. Konuşma yaparken cok gerşlmediğimi farkettim. Az da olsa heyecan var evet ancak baskılayabiliyormuşum. Kendimi seviyorum ya, gerçekten. Her konuda mükemmel olduğumu düşünüyorum ama değilim yani. Arkadaşlarım bunun sağlıklı bir özgüven olduğunu söylüyor ama ablanız o kadat people pleaser ki kendisinde sürekli sorun arıyor

Bir insan ne kadar kisi taragindan sevilirse sevilsib hep sevgi eksikligi varmis gibi hisseder mi aq? Sinifin en sosyaliyim ama kendimi yalniz hisswdiyoeum, kesin kafamda kueuyoeum ama olsun

Her moralim bozukdugunda buraya gelmem saka mi su an

Son zamanlarda bende olan gelişmeleri anlatacağım ilk baş, müzikal izlemeye ve dinlemeye başladım. O güzel ritmin arkasındaki kareografiyi ve hikayeyi izleyip farketmek mutluluk veriyor. Hayalimde bir kaç rol var bile, olamayacağını bildiğim halde hayatı zorlamayı seviyorum napalım. Başka da bir gelişmem yok sanırım, hayatım düzene girdi ve o düzen içinde hareket ediyor. Günde 3-4 saat arası ders artı spor oldu hayatım. Bu monotonluktan mutsuz musun derseniz, net bir cevap veremem korkarım ki. Ne kadar düzen içerisinde olmayı sevsem de her gün aynı şeyleri yapmak bir yerden sonra bıktırıyor. Neyse bugün itibariyle benim ayıma girmiş bulunduk, ağustos ayını hep kendimle kişiselleştirilmişimdir. Ne kadar arkadaşlarım doğmuş olsa da ağustosta, sanki hiç istemiyormuş gibi, içimdeki narsist çocuk o ay tüm dikkatler üzerinde olsun istiyor. İlgiyi seviyorum, ama kim sevmez ki? Küçüklüğümden beri ilginin merkezi olmuşumdur, kendimi de öyle görmeyi seviyorum. Çok hastalıklı bir düşünce farkındayım hatta bu düşüncenin yetişkin hayatında hayatımı zorlaştıracağının bile farkındayım. Nedense bunları düzeltmek gelmiyor içimden, ben buyum diyip kenara çekilmek istiyorum. Belki de bir şekil kaçıştır bu da ancak net emin olamıyorum

Yazma yeteneğim körelmiş. Ancak kâfi, zaten çok değildi. Beni hapseden berin duygularla savaşmıyorum son zamanlar belki ondandır. Akademik kaygı var sadece üstümde, bunu da sözlere dökmek için çok gereksiz bir konu olarak görüyorum ancak deneyebilirim sanırsam. 

Artık kitapları dahi ingilizce okumaya başlayınca anlıyor insan ana dilinden yavaşça koptuğunu. Bu yanımdan nefret ediyorum, niye herkes gibi Türkçemi geliştiremiyorum? Ne kadar istesem de, ne kadar kitap okursam da olmuyor, ancak ingilizce ise hep benimleymiş gibi. İnsan, kendi ana dilini konuşamaz mı? Bazen onu dahi yapamıyor. Bazen ingilizceyi de unutuyor, bazı kelimeleri Almanca veyahut Fransızca söyleyesi geliyor. Bu dillerin hiçbirini native bir şekilde bilmiyorum, ancak biraz kelime bilmek ve o dillere maruz kalmak herkesin düşündüğünden daha zor. İnternette sürekli İngilizce ve Fransızca konuşurken gerçek hayatta Almanca ve Türkçe konuşuyorum mesela, bu dört dil hayatımı yönetiyor. Herkes ne güzel işte diyor ancak katılmıyorum. İnsanın ana dili yeterli değilse ne mânâsı var ki yabancı dilin? Kendi diline ve ülkesine saygısızlıktır, işte ben bu yanımdan nefret ediyorum. 

Neden bu kadar zor yaşamak, hiç anlamadım. 
          Hep aklımda aynı soru, doğmasa mıydım? 
          Şimdi baştan her şeyi geri sarmalıyım. 
          Çok üstüme gelme hayat ben de insanım. 

Aşk nedir? Güzel kahverengi gözleri mi yoksa taranmış kumral saçları mı? Yoksa direkt kendisi midir aşk? Herkes her şeye aşık olabilir bence, bir cümleye bile aşık olunabilir. Sadece bir sevgi seviyesi belirtecidir. Fakat bu aşk bir insanaysa çok daha ağır gelir. Hiyerarşik sistemde de öyle değil mi? Senden alt kesimle rahatça hareket edebilirsin, gerilmeni gerektiren bir durum yoktur ortada. Ancak kendi seviyende biri olduğu zaman çekinir insan, kilitli hisseder kendini. İkisi de eşittir çünkü ve yaptıkları bir hata tüm ilerlemeleri yok edebilir. Fakat bir cümleye veyahut bitkiye aşık olsan böyle hissetmezsin. Sevgiyle yaklaşırsın ve özgüvenli hissedersin ona bakarken veyahut okurken. Çünkü bilirsin ki aynı seviyede değilsiniz. Neyse ya tutkal çok yakisikli of. Ablniz asikoldu. 

İnsanı düşünceleri ısıtırken üşümesi normal midir ki? Ne kadar soğuk olursa olsun aklındakiler gülümsemeni sağlıyorsa tüm üşüme duygusunu kaybeder insan. Daha katlanılabilir gelir hava ona, çünkü hâlâ içerde yeşeren bir parça umut vardır. Umudunu kaybedenler, üşümeye mahkum mudur? Kendisini kurtaramaz mı insan o soğuktan? Gidecek bir evi olması bile umuttur insan için. Eve gidip ısınacağını düşünüp buruk bir gülümseme yerleştirir dudaklarına. İşte o zaman soğuk daha katlanılır gelir. En basit ihtiyaca dâhi sahip olmayanlar tutuncak dal bulamadıkları için soğukla yaşamayı öğrenirler. Onu benimserler ve nefret etmek yerine sevmeye başlarlar. Çok saçma, insan neden kendisine zarar verecek bir şeyi sevsin ki? Alışınca, insan her şeyi sevebilir. Hep kendine zarar verenler bile zararına bakmadan kullandıkları aletlere aşık olurlar, çünkü hayatlarına çözüm olarak onu bulmuşlardı. Soğuk da bir çözüm değil mi insan için, içerisinde ki yangını söndürmek için? İnsan beyni kandırılmaya müsaittir ve ne verirseniz onu alır. Kendini çoğu zaman kandırır insanoğlu, bir süre sonra o yalanları kendi beyni dahi inanır. Üşüyorum dersin, üşürsün. Çok sıcak dersin, sıcaktan eriyecek raddeye gelirsin. Bir kere düştün mü düşünce çukuruna, aklın hep daha fazlasını ister. Buna açtır çünkü. O'na ne verip beslersen daha fazlasını ister. Sahi, bencil diye tanımlandırdığımız insanların içinde de bu kadar bencil bir organ bulunması garip gelmemeli değil mi? 

Hayatını dillere ve matematiğe adayınca kızlar