نمیدونم چند سال و چند روز میگذره از اون روزا و شبایی که ساعت ها خودم و تو واتپد و نوتش سرگرم میکردم و حرف هام و مینوشتم
اون موقع مثل الان نبود
حس و حال واتپد خیلی قشنگ تر از همیشه بود
ولی الان مثله یه شهریه که شهرونداش بی دلیل ترکش کردن
ولی خب ترک اینجا اونقدراهم بی دلیل نبود این از بیخ و بن ما آدم ها میاد که بعد یه مدتی همه چیز برامون عادی و تکراری میشه ، البته که دغدغه ها و سختیِ زیادِ زندگی که روز به روز بیشتر میشه بی تاثیر نیست
و البته که دیگه تو اوقات فراغتمون حتی باز هم زمان نداریم که اینجا بگذرونیمش
الان میدونم ما دخترا و پسرایی که یه روزی اینجا کلی باهم حرف می زدیم هنوزم همونقدر خوش انرژی ، خوش قلب ، بامعرفت و مهربون هستیم و این ذات بزرگ شدنِ که همه چیز رو پیچیده میکنه و ماهارو از هم دور میکنه
نمیدونم این رو قراره کسی بخونه یا نه
فقط تو دلم مونده بود اینارو بگم
که چقدر دلم عمیقا برای اون روزام تنگ شده
روزایی که فکر میکردم پر از دغدغه و بدبختی هم ولی به گرذ پای بدبختیارو پیچیدگیای این روزام نمیرسه
از مدرسه میومدم با کوله باری از غم رو دوشم سریع میومدم پای گوشیم تو واتپد و گروهای تلگراممون با دوستای مجازیم و تمام اون خستگیا که با حرف زدن با اونا در میرفت
امیدوارم هر جا که هستین حالتون خوب باشه ٫ زندگی با کامتون باشه و ازتون ممنونم بابت خاطرات قشنگ دوران نوجوونیم
with love , Niya
