გარეთ მზე ანათებდა, წვავდა ქალაქს, თუმცა მისი სული მაინც გაყინული იყო,
აზრ დაკარგული დაეხეტებოდა ქალაქის ქუჩებში და ცოცხალ-მკვდარი შეჰყურებდა, დილით მზეს, ხოლო ღამით მთვარეს, მხოლოდ იმ იმედით, რომ ოდესმე დალაგდებოდა ყველაფერი.
მას აშინებდა რეალობა, იდიალებით ცხოვრობდა, მოწყვეტილი რეალობას,
რომანტიზმი იყო მისთვის ხსნა, რადგან იქ იყო ბედნიერი, რეალობასთან თვალის გასწორება კი ძალიან ცოტას შეეძლო.
სამწუხაროდ, ვერაფერს ვერ გრძნობდა,
არც იცოდა საერთოდ, რომ ცოცხალი იყო, თუ გაიღიმებდა ეგეც, იმიტომ რომ
მოგონებების ზღვა ემოცია აწვებოდა, საშუალებას აძლევდა ეს გრძნობა, გაღიმებოდა, თუმცა ესეც დროებითი იყო, გრძნობდა რომ არ იყო მკვდარი, არც ცოცხალი, აბა რაში იყო საქმე?
რთული საკითხია, ის ცარიელი იყო შიგნიდან, რომელიც სიცოცხლეზე და სიკვდილზე აუტანელია, ამას არ ვიცი რა ჰქვია, მაგრამ მე მას “inter mortem et vitam” ს დავარქმევ, რაც ლათინურად, “სიკვდილსა და სიცოცხლეს შორის”
ნიშნავს, ეს ახალი დაავადებაა, რომელიც გავრცელდება და ბევრს მოუკლავს სიცოცხლის სურვილს, მე ძალა აღარ შემწევს, რომ ვებრძოლო, დასასრული ახლოსაა, ვხედავ და უფრო მეტიც, ვგრძნობ, ვგრძნობ, როგორ ახლოვდება უფრო და უფრო, ცდილობს ბოლომდე გამანადგუროს, გამომშიგნოს და ისედაც ცარიელი, სულ გამომაცარიელოს.
მე დასასრულს ველოდები, თუმცა იგვიანებს.
