.

Ben iblise sattım bedenimi. Bu beden bana ait değil. Yeminler ettim şeytanın karşısında, "dokunmayacağım, dokunmayacağım." Diye. Tanrıyı şahit gösterdim. Kendimi kabullenmenin en kolay yolu buydu. Kendimi sevmeye çalışmanın en kolay yolu buydu. İnsanlar da dokunamazdı. Ben de dokunamazdım bedenime. İnsanlar dokundu, şeytanın huzuruna çıktım sordum ona: "bir mahzuru var mı?" Yok dedi bana. Sen dokunmadıkça bir mahzuru yok.
          Sözümü çiğnedim. Yeminimi sattım. Ne için? İki dakikalık dünyevî zevk için. Nefret ediyorum kendimden. Sürüldüm. Şeytanın huzurundan da sürüldüm. Kimsem yoktu zaten. Kimsesizdim. Sadece inançlarım vardı onun da içine ettim iki dakikalık dünyevî zevk için. 
          Şimdi kendimi terbiye ediyorum, cezalandırılması gerekilen bir günah işledim ben. Bunun bedelini en ağır şekilde ödeyeceğim. 

03'00

İblisin yıl dönümüne son yirmi beş gün.

Çok büyük bir yükün içine girdim ben. Hep saklanan ve geride duran kendim için büyük bir adım attım. Görünür oldum. Arka plandan çıktım ve elimi büyük bir taşın altına düşünmeden koydum. Kaldıramayacağımı biliyordum. Kaldıramıyorum. Elim tek tek, parmaklarım tane tane kırılıyor. Acı zihnimi ele geçiriyor ve ben tek kelime edemiyorum.
          Ben keskin birisiyim, belirsizlikten uzak ve bilgisiyle keskin olan birisiyim. Bünyeme o denli büyük bir belirsizlik ekledim ve o denli içimdeki sığ suları çamura buladım ki... Kendime olan öfkem artıyor. Ama: "bunu yapmam lazımdı." Diyorum kendime. Bu o zaman daha çekilebilir oluyor. Çünkü bunu boşuna yapmadım ben. Boşuna değildi. Böyle olması gerekiyordu. Ben evimi terk ettim, yine evim için.
          Ben huzurumu mahvettim, yine huzurum huzur bulsun diye.
          Bencil değilim. Olamadım. Yapamadım.
          "Halledeceğim." Dedim, ben her şeyi hallederdim.
          Oysa görmüyor musun? Benim maskem bu. Yalnızlığıma yapışmış kötü bir maske. Ben güçlü görünmek zorunda kalan, böyle olması gerektiğine inanan tanrının mazlum bir beşeriyim.

22 Ocak.

Ben her geçen gün daha da dibe batarken neredeydin? 

Sen bana ne yaptın biliyor musun, sen bana saatlerce boş duvar izlettin. Boş pencerelerden boş dışarılara baktım. Boş boş baktım ve mahzun bir zihin içine gömüldüm. Sen bana hâlâ "sana ne yaptım?" Mı diyorsun! 
          Daha ne yapacaksın? Elinden daha fazla bana zarar verebilecek ne gelecek senin. Senin yüzünden kendime küstüm ben. Konuşmuyorum kendimle yıllardır. Tanrıya küstüm ben, dua etmeyi bıraktım uzun zamandır. Sen daha ne yapacaksın bana?

Tanrıya olan öfkem bir zamanlar ayakta tutardı beni. Sonra okuduğum bir parça dedi ki bana: "tanrıya öfkeli veya küs olan insan aslında kendisine küsmüştür. Kendisine öfkelidir." Ondan sonra aydınlandım. Haklıydı. Ben kendime küsmüş kendime öfke doluydum. Ama elimde değildi anlasana. Şimdi insanlara öfke doluyum çünkü yaşamayı hak etmeyen bir insan kimsenin yaşamaya hakkı olduğuna inanmaz.

Yemin ederim sana canım yandı. Senin canın nasıl yandıysa benim canımın her zerresi de o şekilde kavrulup yandı. Ama aramızda fark vardı, senin canın acıdığı zaman ben vardım yanında. Ben vardım. Kimsesiz değildin sen, ben vardım. Ama benim her zerrem cehennem alevinde yanarken, ruhumun her tanesi tecavüze uğrararken sen yoktun. Bi'tek sen yoktun. Kimse yoktu, sen hiç yoktun. Canım ona ayrı yandı misaliyle ama diyemedim. Bi'tek sana anlatamadım. Herkese kimse oldu bu vücudum bi sana yabancı kaldı. Şarkılar bile yabancılaştı bana, kelimeler uzaklaştı. Ve ben en çok kendime herkes oldum. Tanıyamadım kendimi. Şimdi yine Kasım aylardan. Gönlümün feryadı dinmiyor bu edepsiz boktan çukurlarda. Doğrusu kimin umurunda bilmiyorum ama bi'tek senin dibine kadar umurunda değildi biliyordum. Çok söze gerek yoktu, şahidim olsun bu tanrı var ise seni benim gözyaşlarımın cehenneminde yakacak. 

Zamanında susturmak istediğiniz kişinin gözlerine bakıp anlatmasını arzu ediyorsunuz. Ey aciz insanlar! Ey aciz halleriniz! 
          Ne bekliyorsunuz, benden ne halt bekliyorsunuz?
          Ben sadece yaralı bir insanım, ben sadece susturulmuş bir çığlığım. Benden ne dememi istiyorsunuz? "İyiyim" mi? O halde öyle diyeceğim! "Ben iyiyim."