Kelimeleri azad etmeli belki de. Birbirine düğümlenmiş cümlelerle paragraflar yazmalı ellerim benden bağımsız. Ruhumda çetelesini tuttuğum acılar; harflerin gölgesine yansıyarak kazınmalı, hislerinize ışık tutan beyninizin işlek bölgelerine. Farklı şehirlerde aynı acıları yaşayan insanlarız belki de. Damarlarımızda kan olmalı o acı, bitmeyen,  tazelenen... Akan  kanımızın zerresini israf etmek istemeyen bizler, silip atmak istememeliyiz o acıları. Geleceğimize ışık tutan bir şey varsa her ne kadar pişmanlıklarla dolu olsa da  geçmişimizdir. Sen... Şu an, ruhunda hissettiğin biçareliğin çaresini kelimelerimde arayan insan. Sana verebileceğim tek tavsiye yine sensin, sen ve geçmişin. Geçmiş koca bir ağaç gibidir gölgesine sığınacağın. Yeri gelir hatalarından ders çıkararak doğru kararlar alır, meyvesinden yersin. Bazen yolunu kaybettiğinde ışık olur, yaşanmışlıkların bilgisi dersin. Gönlünde beslediğin hislerine yuva olur. Belki adı gibi geçer biraz, döker yapraklarını, kalbinin tam ortasında beslediğin her insana, her fidana can olur. Köklerini salar tüm ömrüne, hiç devrilmeyecekmiş gibi. Çekerse köklerini devrilir o koca ağaç üzerine, varlığın yalan olur. Belki de geçmişin değildir sana ışık tutacak olan, geçmemişindir. Duymasam da sesini, anlatmasan da bana çaresizliğini, hissedebiliyorum yüreğinde hissettiğin acizliği. Biz, acılarımıza rağmen gülebilen insanlarız, ruhunda biriktirdiğin acıların tenine bıraktığı izleri saklamak için, takınma o sahte gülüşlerini. Bir kuş olsaydık kanatlarımızdan alırdık yaralarımızı, balık olsaydık yüzgecimizden. Kelebek olsaydık kozalağımızda sıkışır kalırdık o bir günümüzde, ömrümüzde. Belki de deniz kızı olmamız gerekiyordur. Pamuk Prenses ya da Sindirella. Haydi gelin kendi masalımızı kendimiz yazalım. Beynimizin puslu kalemiyle yön verelim masalımıza. Masalların sonu iyi bitecek diye bir şart yok ama. Kim bilir, belki de çocukluğumuzun yalanlarıydı sonu mutlu biten masallar. Deniz kızı köpük olmuş olamaz mı masalının sonunda?