Bir papatya misali. Ya seviyor ya da sevmiyordur. Ama bilinmez ki asıl acıyı papatyanin çektiği. Kimin umrunda olur dökülen yaprağın bir daha yerine gelmeyeceği. Bir anlık heves, bir anlık aşk, bir anlık heyecan ve sonuç ortada güzelliğinden eser kalmamış bir papatya. Yok olmuş o muhteşem koku. İnsanoğlu da böyledir. Kendi mutluluğu için başka bir güzelliği yok sayacak şekilde davranır. Kimseyi düşünmez, kimseyi görmez, kimseyi duymaz... Olmaması gereken budur. Ama şimdi olansa bu... 
14 yaşımın sonlarında yazdığım hikayemi 21 yaşımda bitirmeye geldim. Özgür olmaya, özgürlüğü hissetmeye, özgürlüğümü geri almaya geldim.