Kaybolmuş hissediyorum...
Nerede olduğumu bilmiyorum ve korkuyorum.
Kırmaktan... Kırılmaktan.
Ama kalemimi elime aldığım zaman evimde hissediyorum. Ait olduğum yeri bulmuş gibi.
Bu bitmek bilmeyen yaşam mücadelesinden kurtulmuş gibi. Yazmaya başladığım zaman herşeye farklı bir gözle bakıyorum. Ağaçlar, gökyüzü, kuşlar, insanlar birer sanat eseri oluveriyor gözümde. Sonra insanlara bakıyorumda hiçbirşeyin farkında değiller. geçip gidiyorlar öylece kendi yaşam mücadelerinin içinde boğularak...Sahi herkesin boynunda bir tasma yokmu? kendisinin taktığı,
çevresindeki güzellikleri görmesini engelleyen?
Bir tek biz yazarlar kırıyoruz belki de bu tasmayı.
Bizde değil aslında kalemlerimiz hür kılıyor bizi ne kadar saçma, ne kadar komik olursa olsun herkes yazmalı bence.


Hayata bir şiir molası vermeli.