Bazen bilmek en kötüsüdür, en acımasızı , en yorucusu. Bilipte kabullenmemek daha kötüdür mesela.
Kabul edemediklerini gözardı etmek , görmemek, görmek istememek daha kötüdür.
Yapa bileceğiniz en kötü şeyse kalbinizde başka bir yara taşırken biriyle yola çıkmaktır. Hem kendinize hem de o kişiye yapacağınız en büyük hata olur. Vazgeçemezsiniz, kıramazsınız. Çünkü bilirsiniz nasıl bir duygu olduğunu daha fazlasını yaşatamazsınız ki, durmaz.
bazen kendinizle yüzleşirsiniz, saatlerce o bankta ağlamak istersiniz ama ne mümkün? İnsanlar var, çok kötü insanlar. Siz de o bankta kendinizi en kötüsü hissedersiniz.
Ama durmaz yine de o gözlerdeki yaşlar. Zehir gibi akar. Kalbiniz sıkışır tek çare gökyüzüne bakarsınız. Varlığını hisseder orada olduğunu bilirsiniz ama elinizden bir şey gelmez. Kamburunuz çıkar yine de yapamazsınız. Dik yürürsünüz çünkü sorgulanır. Haykırarak anlatmak istersiniz ama öyle bir sessizlik olur ki anlatamazsın. Sanki o sessizlikte herkes dinler, dünyanın en kötü insanı ilan edilirsiniz.
Nefes alırsınız, kalbiniz sıkışır. O nefes haram olur size. Mutlu olmak istersiniz, tek mutluluk imkansızdır.
İmkansızı isterseniz bencillik etmiş olursunuz. O imkansız için üzmek zorunda kalırsınız. O üzüntüyü bildiğinizden susar, devam edersiniz.
Mutlu olmanın tek yolu o yarayı temizlemektir ama o yara derinleşmiş ,yara bandı bile tutmaz olmuştur.
