Her şeyden soğuyorum yine.Bir başına kalmak böyle bir şey.İnsan bu hayatta ne kadar yalnız bırakılabilir ki?Kendimden habersiz yaşıyorum.Bana eşlik eden birkaç şarkı var,hepsi bu.Onlar dışında o kadar kendimden bağımsız biri oldum ki,artık kendimle yeniden tanışmaya ihtiyacım var.Bunun ne demek olduğunu ben bile anlayamıyorum.
Çok büyük hayallerim olmadı benim.Elimi bırakmayacak bir adam istedim .O adamın sıfatının bir önemi yoktu ama ben sanırım içten içe bir sıfat yükledim.Hayatımın sonuna kadar eşlik edecek birini bekledim.Bazen olmuyor işte.Olmayacağını kabul etmek istemedim.
Şimdilerde her şeyi kabul edecek kadar mutsuzluğa inandırılmış bir yapım var. Biri çıksa karşıma ve "Bu hikâye aslında senin değil ,aslında senin çok mutlu bir hikâyen var,kalk gidiyoruz.Yaşaman gerekenleri yaşa artık."dese ,yerimden kalkıp bir adım bile atmam..