a

İşte ben hep böyle garip mahzun,
          Bir şey beklermişcesine yaşıyorum.
          Bazen öyle günlerim oluyor ki, Elâgözlüm,
          Ne oldu, nasıl bitti şaşıyorum...
          Bazı bilmem, gün nasıl başladığında,
          Kayıp kayıp gidiyor dünya bıkkın bakışlarımdan.
          Yaşıyorum, yaşıyorum da bitmiyor,
          Bir tutam sakız oluyor ağzımda zaman..

Canım Ophelia, beceriksizim şiir yazmakta,
          İçimdekini kalıba dökme sanatım yok,
          Ama çok, her şeyden çok seviyorum seni.

Bu kötülükler kimin eseri? Tanrı'nın işi yok da bizi mi görsün? Öyleyse kime inanacağız?
           O kitaplar ki sabırdan bahsediyor. Ama ne kadar, nereye kadar?
           O dinler ki duadan bahsediyor. Kime, niçin ve ne zaman?

Sen de fark ettin mi? Az, dediğin küçücük bir kelime. Sadece A ve Z. Sadece iki harf. Ama aralarında koca bir alfabe var. O alfabeyle yazılmış onbinlerce kelime ve yüzbinlerce cümle var. Sana söylemek isteyip de yazamadığım sözler bile o iki harfin arasında. Biri başlangıç, diğeri son. Ama sanki birbirleri için yaratılmışlar. Yan yana gelip de birlikte okunmak için. Aralarındaki her harfi teker teker aşıp birbirlerine konuşmuş gibiler. Senin ve benim gibi...
          

İçimde olan biteni sana ya da başka birine doğru dürüst açıklayamam. Neden böyle olduğunu nasıl açıklayabilirim, kendime bile açıklayamıyorum ki. Fakat asıl mesele bu da değil, asıl mesele açık: Benim çevremde insanca yaşamak imkansız, bunu görüyor ve hâlâ inanmak istemiyor musun?

Yanıtı olmayan bir soru olarak geldim dünyaya. Ve sorusu olmayan bir yanıt gibi de gidiyorum.

Düşündüm her şeyi. Kaybettiklerimi.. Bitiyorum dedim kendime. Belki de bittim. Bir squat haline gelmiş zihnimdeki düşüncelerle öldüreceğim kendimi. Bir gün o kadar yükseleceğim ki, bir gün o kadar isteyeceğim ki beynim duracak. Dünya duracak! Bir resimli roman kahramanı gibi, bir karikatür gibi hayaller içinde yaşayan adamın ölümü de hayali olacak. Ancak bedenim bu dünyada kalacak.

Uzun bir şiirin son dizesindeyim
          Bir sağnağın son damlası kaldı içimde
          Bağıracak gücüm yok, fısıldasam kimse duymuyor
          Sokaklara çıkıyorum ellerim yüreğimde
          Benim gördüğüm şeyleri kimse görmüyor.

Sesin bile yetiyor gözlerimi doldurmaya
          Sana yettiğimi söyleyen o sesin 

Yok olmak isteğiyle kalbim attığı zaman,
          Bana "yaşa" der gibi gülen senin yüzündü.