Aga ben bunu yazmadan geçemicem:
Burası İstanbul Bakırköy'de bir hastane
Ben 399 nolu hasta
Ben insanları çok severdim, çok severim
Çok saftım bir zamanlar inandım, kandırıldım.
Ama sevildiğim kadar sevilmedim.
Kocama, vatanıma, milletime, dostlarıma köpek gibi sadıktım.
Belki de ondan ötürü köpek yerine sayıldım.
70ime 1 yaş kala teşhisimi koydular.
Bütün bu saçma şarkıyı baştan sona çizip yeni bir şarkıya başlayacaktım.
Müsaade etmediler, bana deli dediler.
Şimdi bütün gece, bütün gece herkes mışıl mışıl uyurken ben gözümü kırpmıyorum.
Mırıl mırıl, mırıl mırıl koza ören bir ipek böceği gibi yeni bir plak dolduruyorum.
Ama bu seferki sahibinin sesi değil, vicdaninin öz sesi!
Bütün Dünya'ya karşı.
Ezilmiş, kandırılmış, okkanın altına gitmiş küçük adamların uyanış marşı.
Yalın, güçlü, imanlı.
Ey benim insan kardeşlerim!
Gözlerinizi açın, gerekeni yapın.
Sakın sizde benim gibi safçasına plak olmayın!
Bu adam aynı ben ya