ofsalsanabenibiamk

kendime güveniyorum. başarıcam. tam 2 sene sonra da gelip buraya yazıcam.

ofsalsanabenibiamk

niye her bokta nostalji yasiyorum????? sadece 15 yasimdayim ve acilen kendime gelmem gerek. mutlu anilar bile o kadar büyük bir yük ki anlatamam. yasadigim yerde her yerin bir şarkısı ve anısı var. sadece her sabah servis beklemek bile bi insana aci verir mi ya? veriyor. her yerin ani dolu olmasi bir yandan hosuma gitmiyor değil şimdi yalan olmasın. 25 şubatta, doğum günümde, zeyneple öylesine yahya kaptanda şarkı dinleyerek dolaşıyorduk. muhtemelen onun haberi yok, söyledim gerçi, ama o an cidden hayatimin en güzel anlarından biriydi. her gectiğimiz yerde "aa bak şurada şunu yapmıştık, burada böyle yapmıştık" demek bana ciddi zevk veriyor. her yerin bir şarkısı olunca şarkıları dinlemek daha da güzel oluyor. ne zaman habibi dinlesem yılbaşı akşamı arkadaşlarimdan ayrilip benzin istasyonunun orada annemi bekledigim an geliyor aklima: icimdeki o mutluluk, biraz da hüzün, tenha sokaklar, normalde çok çok sevmesem de o gün içimi bir hoş eden gece... veya her indigo night dinlediğimde duman kucağımdayken salonda dans ettiğimiz ani hatırlıyorum. annem bizi izliyor.

ofsalsanabenibiamk

@ ofsalsanabenibiamk  ne zaman persephone dinlesem doğum günümün sabahında serviste dışarıyı izleyerek sürdürdüğüm o sisli sabah geliyor aklıma.
            o kadar örtüşüyor ki hislerimle bu şarkı, melankolik olmak bile zevk veriyor insana o an. ne zaman tamino'nun söylediği " i bet you look good on the dancefloor"u dinlesem zeyneplerde yediğimiz o akşam geliyor aklıma. o akşam da çok mutluydum. ne zaman "i can't pretend" dinlesem mutfakta handeyle sarilarak durmadan döndüğümüz an geliyor aklıma. çok özlemiştim onu. ne zaman "işte öyle bir şey" dinlesem, ki artık çok dinlemiyorum çunkü güzel hissettirmiyor, aklıma lisenin ilk haftaları geliyor, onu ilk defa gördüğüm, yeni yeni izlemeye başladiğım zamanlar...  can bonomo'yu artık sadece genç elitler okurken dinliyorum çünkü ait olabileceği daha kasvetli bir evren yok ve de ben 2019 ayçasını 2019'da bıraktım sanırım. daha sayamıyorum ama her bir şarkı o kadar meşgul ediyor ki benliğimi ve her biri o kadar bir yere , zamana ve kişiye ait ki benim gibi biri bazen bunun altından kalkamıyor.
• Reply

ofsalsanabenibiamk

2022'nin ilk günü... yolunda gitmeyen şeyler için tek yapabildiği şeyin ağlayarak günlüğüne yazmak olduğunu kabullenmiş bir ayça...
           yine de umarım bazı şeyler biraz olsun benim yolumda gider. çok mutlu olmak, çok ağlamak, çok üzülmek, çok heyecanlanmak, çok korkmak, çok stres olmak istiyorum bu sene. kendi hikayemin ana karakteri olduğumu ancak böyle hissedebiliyorum. birini kaybetmekten çok korkuyorum,hayat istediği kadar mutsuzluğuyla gelebilir ama benden birini alıp gitmesin. ailemi,kedimi, arkadaşlarımı, sokak hayvanlarını, kurgusal karakterleri, öğretmenlerimi,onu çok seviyorum. umarım bu yıl ben de sevildiğimi bolca hissederim. bir daha ki seneye daha da büyümüş bir ayça ile görüşmek üzere. hoş geldin 2022.