İnsanın söylemek isteyip de hani söyleyemediği sözler vardır ya, ne bileyim böyle bi kanser gibi hani. Büyüdükçe büyüyor. Seni gördükten sonra Leyla, öyle büyüdün ki içimde, her yanım sen oldun. Sonra ben sensiz olamadığımı anladım. Yalanlar söyledim sana. Bir sürü yalan söyledim sana, evet. Bu yalanlar öyle büyüdü ki kaçıp gideceğinden korktum. Hep böyle bir korku vardı içimde. İşte sen içimdeki o korkuydun Leyla. Senin yanında mutsuz olmaya bile hazırdım ben. Hani dünyaları verseler vazgeçmem derler ya, öyle olmuyormuş işte. O kadar basit değilmiş Leyla. Birinin çıkıp başkalarını da düşünmesi gerekebiliyormuş. Onların mutluluğunu, sevgilerini, acılarını. Bazen sevmek, fedakarlık yapmayı gerektirebiliyormuş. Ben seni hep beklerim. Bir saat de beklerim, bir ömür boyu da beklerim...