‘Uyku kötü bir şey değil. Belki biraz uyumalısın. Gözlerinin altı gerçekten korkunç görünüyor.’
Ne kadarda saçma bir eleştiri. Gözlerimin altını görmediğimi mi düşünüyorsunuz gerçekten? Aynaya baktığım her seferinde mezardan çıkıp gelmiş bir ölünün yüzüne bakıyormuş gibi hissediyorum zaten ama anlamıyorsunuz. Uyuyamıyorum. Benim için uykuya dalmak duman avlamaktan farksız.
Kafatası denilen bana özel tımarhanenin içindeki mütiş gürültüden kurtulamıyorum. Ne zaman dışarıdaki sesler kesilip sizlerin huzurlu, sessiz saatleriniz gelse ben sadece bana özel bir kakofoninin içine düşüyorum. Bi bilseniz, benim beyin kıvrımlarımda kaç milyar anıdan kalma kaç insan barınıyor. :’)
Şairler dolaşıyor benim tımarhanemde. Yaşadığım her ana bir mısra uyduran varlığı imkansız şairler. Derinlerde,çok derinlerde kimlerin çarpıştığını bilmediğim bir savaş var. Sadece acı dolu inlemeler, çığlıklar ve küfürler duyuyorum. Barış istiyorum. Biraz barış. Bana bunu neden çok görüyorlar?
Benim tımarhanemde,
Dracula, yumuşak bir boyna dişlerini geçiremediği için o bitmek bilmez susuzluğunu benim akıl sağlığılmı içerek dindiriyor sanırım. Her gece dolunay var ve bir kurt adamın pençeleri tarafından yırtılıyor, parçalanıyor benim ruhum. Burnuma daima bir mezar kokusu geliyor. Benim ölülerim asla ölü olarak kalmıyorlar çünkü. Her gece diriliyor ve sarsak adımlarla beni kovalıyorlar zihnimdeki o imkansız mezarlıkta. Her seferinde bir mezar taşına takılıyorum ve hep düşüyorum. Bu yüzden dizlerimdeki yaralar asla iyileşmiyor benim.
Aklını çıldırmışsın diyorlar, ama hayır. Ben kalbimi çıldırıyorum her gün. Aklım başbaşka benim :’).
Sanırım küçükken beni Dracula öptüğü için böyleyim ben :’). Bazılarınıza göre sahtekar, yalancı. Bazılarınıza göre zavallı. Ama beynimdekilere göre yorulmuş, merhameti bekleyen biriyim ben.
‘Sıla. Miray yada Arya değil. Sıla. Benim ismim Sıla.’
