@oldurelimresimleri
kitap okuyacağımmm!
@ oldurelimresimleri merhaba panon daki yazıları okudum lütfen intihar denen şeyi unut sen bunu hakedmiyorsun kendini üzme tamammı inan bana daha iyi olacaksın
son iki gündür yaşadığım şeyleri atlatmaya çalışıyorum, biliyorum ki atlatamazsam hayata olan ışığım biraz daha sönecek. korkuyorum kalbimin sıcaklığını hissedememekten. sinsi sinsi, üzerime basa basa yok ediyor annem beni. iğrenç bir varlık olduğumu, dünyanın en sorunlu çocuğu olduğumu, lanetli hatta bir şeytan olduğumu içten içten öğretiyor bana. sabah kahvaltıda, dişlerimi fırçaladığımda, okula gitmeden önce ve sonrasında, ders çalıştığımda, uyumadan önce ve uyuduktan sonra. sonra diyor ki; kendiliğindenlik.
keşke o gemiden atlasaydim, bana bu acıları çektirdigin için bir ömür boyu vicdan azabindan olseydin.
bugün gemiye bindim, intihar edicektim. intihar edicektim... iğrenç bir insanım. nefret ediyorum her şeyden nefret ediyorum. nefret hiç benlik bir duygu değil midemi bulandırıyor. gemide çok tatlı bir kız vardı ve benimle konuştu. "deniz anaları azalmış sanki." dedi. o an 30 dknın 2 dksını güzelleştirdi. ayrıca kaptan bana dümeni verdi. GEMİ SÜRDÜM! garipti... gemiye bindiğimde ağlarken bir abla bana bakıyordu endişeli gözlerle, dümende olduğumu görünce öyle güzel gülümsedi ki... o kadar sevgisiz kalmış bir insanım ki bir insanın bana içten gülümsemesinin bile tiryakisi oluyorum.
bir hayat, mahcup ve duru
tanrım, gülleri
ve sessiz harfleri koru.
Yaralar vardır hayatta, ruhu cüzam gibi yavaş yavaş ve yalnızlıkta yiyen, kemiren yaralar. Kimseye anlatılmaz bu dertler. Çünkü henüz çaresi de, devası da yok bu dertlerin.
Düşündüm, herkesin gökyüzünde bir yıldızı varsa, benim yıldızım uzak, karanlık, anlamsız olmalı. Belki de hiç yıldızım olmadı.
İçimde müphem bir arzu: Bir deprem olsa da, bir yıldırım düşse de, sakin pırıl pırıl bir dünyaya yeniden doğsam?
Azap çeken bir ruh gibi bekliyor, kolluyor, arıyordum, lakin boşuna!
Gönlümde düğümlenen bir şeydi bu ıstırap, bu kederli hal; kasırgadan az önceki havayı andırıyordu.
Hissettim ki benim düşüncelerim de dayanıksız bir avuç kor gibidir, kül olmuştur, bir üflemeye bakar.
Birbirine ters düşen öyle çok şey gördüm, birbiriyle çelişen öyle çok şey duydum ki! Artık hiçbir şeye inanmıyorum.
Bazı kimselerin ölümle savaşı daha yirmisinde başlar; birçokları da yağı bitmiş lambalar gibi, sessiz yavaş, ecelleriyle sönerler.
Yalnız ölüm yalan söylemez!
Ölümün varlığı bütün vehim ve hayalleri yok eder. Bizler ölümün çocuklarıyız, hayatın aldatmacalarından bizi o kurtarır.
Kimse göründüğü kadar dayanıklı değildir.
Sadece görünmeyen yangınlar,
duyulmayan fırtınalar,
gizlice çürüyen ruhlar vardır.
Dünya, ıssız yaşlı bir ev gibi görünüyordu gözüme ve ben bağrımda bir acı duyuyordum.
Bana göre değildi bu dünya; bir avuç yüzsüz, dilenci, bilgiç, kabadayı, vicdansız, açgözlü içindi; onlar için kurulmuştu bu dünya.
benim porselen kalbim
herkese duvar örmüş
çek acını
göm bağrına
içimde bir karmaşa var.
düzene sokmak gerekiyor tüm kelimeleri.
Tanrım, kollarını açar mısın?
bir uçurum kenarı deniz ufkunda, sarhoş kafalar ve gün doğumlarında buluşmak üzere varlığım.
sevgiyi öğrendim, bir boşalıp bir dolan arjantin bardaklarının olduğu sonsuz masada. ankarayın önünde. 449 sayısında. içinde ve tam karşısında.
bir sarılmalık acım vardı benim.
ne gördün ne de duydun.
duy diye çırpındıkça daha çok kaçtın o günahtan.
gör diye çabaladıkça kaybettik işte.
hangi satıra sıralasam seni ki?
ya da hangi dizede anlatsam bizi.
ben kurtulamıyorum artık.
ama bir gerçek var ikimizin bildiği;
hiçbir şey beni senin kadar mutlu etmedi ve yine hiçbir şey beni senin kadar yaralamadı.
kabul sevdin, sevdin ama çok acıttın sana adadığım kalbimi.
ben ne yana dönsem hatırlarım seni yani her yanım seni hatırlatır bana.
anlatsam şuan birilerine. dinlemiyorlar.
çünkü artık bu aşka inanmıyorlar.
ben taşıyamıyorum içimde bu yükü.
belki de buna tüm öfkem.
sen taşırdın benim omuzlarımdaki yükü çünkü.
şimdi yoksun ve ben başa çıkamıyorum tüm bu olanlarla.
hâlâ gece yarıları uykumdan uyanıp sayıkladığım ismini gerçekle ayırt edemeyişime ağlıyorum ben.
bazılarımızın günahlarının bedelini beraber çekiyoruz anlaşılan.