Pamela

Biri söylesin bana, bu ağrıyı ne dindirir?

Berkay senin amk olm.

Nereye gider bu aşk?

Bu şarkı bir haykırış... Bir öpücük, sıcak bir kış...

Seni korkmadan, utanmadan izlemeyi çok özledim.

Hayallerime boyum yetmiyor.

Bir kağıda yazılmış eski bir şiirdim. Okusan kalbine işlerdim. Ama sen ısınmak için kağıdı şöminenede yakmayı seçtin.

Biz var ya... Şiir gibi olurduk senle. Gülüşmelerimiz, sohbetlerimiz, bakışmalarımız... Sessizliğimiz en güzel şiirden daha çok işlerdi kalplerimize. Ama olmadı. Çünkü sen şiir sevmezsin. Şiirin, duymasını bilenin kalbini nasıl yaktığını bilmezsin... Aslında belki de biliyorsundur, seni o kadar iyi tanıma şansına erişemedim doğrusu. Ama bilsen de bilmezlikten gelirdin sen. Utanırdın bildiklerinden, herkes gibi olmak isterdin, herkes gibi olmazsan dışlanacağını düşünürdün. Evet, belki de düşündüğün gibi olurdu. Ama herkes gibi olmasaydın belki herkesle birlikte olamazdın ama benimle olurdun. Yanında ben olurdum; kalbimde, aklımda, her an her zerremde senin adın yankılanırdı. Herkes bir ben etmezdi ama bir ben milyonlarca herkes ederdim. Sen bunu göremedin. Çünkü sen de herkes gibiydin. Hâlâ da öylesin.

Hayır, babam alkolik değil. Hayır, kumar da oynamaz... Hayır, hayır, hayır. Aklınıza gelebilecek hiçbir kötülüğü yapmaz.
          
          Ama kızı ile arası asla iyi değildir. Kızını sözde çok sever. Ama tüm sinirini, hıncını ondan çıkartır. Dövmez, hayır. Ama küsüp çocuk gibi trip atar. Değersiz hissetmem için elinden geleni yapar. Yüzüme bile bakmaz. Konuşma çabalarımı görmezden gelir. Annemle dedikodumu yapar. En saygısız benimdir onlar için ama aslında onlar aşmıştır ilk önce benim saygı çizgimi. Karşı çıkıp bağırınca terbiyesiz ben olurum. Anne babaya bağırılır mıymış? Ne kadar saygısızmışım ben. Kendime çeki düzen vermeliymişim. 
          Benim kişisel alanıma her seferinde müdahale eden, onlar. Bunu normalleştiren, onlar. Benim adıma karar vermeye çalışan, onlar. Yapmak istemiyorum dediklerimi zorla yaptıran, onlar. Ama evet, ben kötüyüm. Ben terbiyesizim, saygısızım. Bencilim. Hmhm, aynen aynen.
          Bunlarla uğraşmaktan gerçekten yoruldum. 
          Anne babanın beni dünyaya getirmiş olması, bana bakıyor olmaları onlara saygı duymam için yeterli bir sebep değil. Saygı hak edilir, doğuştan gelmez. Toplumdaki en büyük yanlışlardan biri bu. "Anne babaya, büyüklere saygı duyulmalıdır." ... Kimmiş ki o ya? Hayır, ne yapmış? Aynı evde, aynı odadayız belki de, ama bir kere yan yana olmamışız ki biz sizinle. Yanımda mıydınız ben aşık olduğumda, öğretmenden azar yediğimde, notlarım kötü olduğunda... Ağladığımda sen bir kere bana sarılmadın anne. Babamla kavga ettiğimde, haklı olduğumu biliyorken yine de bana sarılmadın, ağlamamın yalan olduğunu düşündün hep. Bu yüzden kendi ekonomik özgürlüğümü elime aldığımda, hiçbirinizi yanımda istemiyorum. Bir saniye bile görmek istemiyorum sizi. İyi şeyler yok mu yaşanan, var tabi. Ama yeterli değil. Sizin zihniyetiniz pis. Ve ben o pislikle kendi ruhumu kirletmek istemiyorum.

Evet, her şey yine bir yalanmış. Hiçbir şey hissetmiyorum ya da hislerim o kadar karıştı ki, çözemiyorum. Böyle olmasını beklemiyordum. Zaman geçmek bilmiyor. 
          
          Söyledim, evet. Keşke söylemeseydim. Ama en azından kafamda bitirebildim bu sayede. 
          
          Berkay senin ben taaa amına koyayım...
          Oh be.
          Rahatladım azıcık.
          Seviyormuş gibi bana yanaşıp sonra kendi duygularını çözemeyip güzel kızları üzüp bir de üstüne onlara yetersiz hissettiren tüm erkekler...
          Hepinizin toplu amına koyayım.
          Hepiniz bu hareketleri yaparak gay gibi davrandığınız için... Yerinde bir küfür. Gerizekalılar.