Pamela

Gelecek misin yavrum?

Hesabım çürük kokuyor

Gerçekten aptaldım.

Seni, seninle bıraksam...
          Beni, benimle bırakma...

Old nick: pamelaxq

Başımı göğsüne dayayıp 
          Ağlamamı bekleme benden
          O baş çoktan ayrıldı gövdesinden
          Ruhun bedenden ayrılması gibi,
          Sessizce, ama onurlu...
          
          "Gitme, kal..." diyemem, git!
          Bu baş bunu da atlatır
          Ama
          Yürek için söz veremem!

Hayaller kuruyorum.
          Sensiz olmaları için çabalıyorum ama olmuyor.
          Senin içinde olmadığın tek bir hayal kuramıyorum.
          Demek ki sensizlik beni gerçeklerle yüzleştirecek asıl şeymiş.
          
          Gülüşünü özledim.
          Tutkuyla bakan gözlerini...
          Yeniden yaşamak istiyorum seni.
          Ama bu sefer bu kadar hızlı değil.
          Yavaş yavaş...
          Sindire sindire...

Açıldım... 
          Kız arkadaşı varmış...
          1,5 aydır...
          Bana olan ilgisi o yüzden azalmış demek ki.
          Ne diyebilirim bilmiyorum.
          Ne hissetmeliyim onu da bilmiyorum.
          Birisi bana yardım etsin.
          Kurtarsın biri beni...

Son 1, bilemedin yarım saat.
          Ben hâlâ kararımı sorguluyorum.
          Sen ne yapıyosun, nerdesin... Şuan beni düşünüyor musun mesela? Aklının bir köşesinde miyim yoksa tam ortasında mı? 
          Bu düşünceler mahvediyor beni ama geçecek, biliyorum, illaki geçecek...
          Acıta acıta da olsa, kan da ağlasam geçecek. Biliyorum.
          
          Bir yaranın iyileşme süreci daha da acılıdır, çünkü adı üstünde bu bir süreçtir ve uzun sürer. Yarayı alma anı ise sadece bir 'an'dır, olması gereken... Acıyı anda hissedersin, yara alırsın, iyileşirken o yara kimi zaman kanar, kimi zaman iltihaplanır, kimi zaman kabuk tutar, kimi zaman kaşınır ve kabuğu koparılır, kendi isteğimizle yaramızı deşmiş oluruz, ama gün gelir ki iyileşir. Bazen iz bırakır, bazen eskisinden daha da sağlıklıdır o bölge. Bunu aldığın yaranın şiddeti ve yaranın yeri belirler.
          Bende herkes gibi yara aldım elbet ve iyileşti. Oldukça uzun bir süreçti, 2 yıl sürdü, ama atlattım. İzi bile kalmadı, çok dikkatli bakarsan görürsün sadece oradaki ton farkını. Daha pembe orası, daha hassas, yumuşak... Belli bile olmuyor çoğu zaman.
          
          Şimdi ben kendi iradem ile aynı yerin yara alıp almayacağını test edeceğim. Diyorum ya, son 1 saat celladımla yüzleşmeye. Korkunun ecele faydası yok, ferman verilmiş...

Seninle ilgili hayaller kurabileceğim son saatler... Bugünün sonunda artık her şeyi ya kafamda bitireceğim ya da kalbimde devam edecekler.
          Nasıl hissettiğimi bilmiyorum, ne hissetmeliyim onuda bilmiyorum. Sadece.. kalbim bakışlarınla karşılaşınca öyle mutlu oluyor ki...
          Korkuyorum, çok korkuyorum. Sevdiğin halde gurur yapmandan, veya beni hiç sevmemiş olabileceğin ihtimalinden delirircesine korkuyorum.
          Ama kaybedecek hiçbir şeyim yok. Ben zaten uzaklara gideceğim. Bir daha görüşmemiz söz konusu bile değil, karşılaşma ihtimalimiz ise binde bir. 
          Bu yüzden... İtiraf edeceğim evet... Seni seviyorum. Çok seviyorum. Nasıl oldu bilmiyorum... Senin bana olan şefkatine kandım belki de, bilmiyorum. 
          Sende seviyorsun. Hadi durma, itiraf et. Biliyorum bunu. Sevmesen bana öyle bakar mıydın, o kadar ince davranışlar sergiler miydin, yaptığım hatalarda bile beni destekler miydin, göz göze gelince utanır mıydın? Bunları seven insan yapmayacakta kim yapacak?
          Lütfen... Beni üzme. İstersen reddet ama kalbimi kırma. Söz veriyorum, kafamda net bir şekilde bitiririm. İzin bile kalmaz, emin ol.
          Bana sende zarar verme. Ben.. Zaten çok yorgunum. Çok, çok yoruldum. Birde senin bırakacağın travmatik yüklere katlanamam ki...