Ömer Albayrak

Kayboldum onca kalabalığın içinde.

8 sene oldu gün ışığım ama yoksun hala

Selam

Ne kadar iyi bir insan olduğunun pek önemi yok.  nasıl olsa ilk hatada en kötü sen olacaksın.

İçim içime sığmıyor...
          Tabii ki de sığıyor, henüz yıkılmak için çok erken. 

Ve iki saniyeliğine geldik göz göze.
          İşte orada donduk. Kaldık, titredi kalbimiz.
          Ve sonra döndü önüne, derince bir nefes aldı. Dönmedi gözleri tekrar bana...
          Kafamı önüme eğdim, güzel bir buruk gülümseme sergiledim bu donuk ana. Ve sonra bir daha göz göze gelmedik. 

Güçsüz insan yoktur, kendine güvenmeyen insan vardır.
          
          21.NİSAN.202X
          
          

Uzandığım o sıcacık yataktan doğruldum bu sabah.
          Yatağımın yanındaki beyaz sehpada bir paket sigaram vardı. Aldım, yaktım ve sabahın ilk havasını içime doldurdum. Karşımdaki pencere buğulanmıştı, kalktım yürüdüm. Ellerimle o nemi sildim.. Her sabah komşunun üç oğlu top oynar ve el sallarlardı bana, bu sabah kimse el sallamadı bana. Belki hayatımın çerçevesinin ince bir noktasıydı o çocuklar. Ama eksik kalmıştı bu sabah çerçevem.
          Bilmiyorum bu küçücük ayrıntı beni etkiledi. Uzun bir süre, kimse bana yüzümü sabahın erken saatlerinde tebessüme boğamayacak.. Ve bu kötü bir his. 

Eskiler Bi işaret koysun, antika olarak raflara koyılalım (:

“Ömer iyi çocuktu ama fena bir kusuru vardı. insanlara fazla güveniyordu. sırf seviyor diye onları tanıdığını zannediyordu. eğer geri dönüp söyleyebilsem söylerdim, Ömer derdim, her ihanet sevgiyle başlar.”