ombrenera

Yıkılmış bir ev görünce içindeki yaşanmışlıkları düşüyorum. İşte aynaya bakınca da buna benzer bir şey oluyor ama adı yok.

ombrenera

Sonraları anlıyorsun herkes can parçasından çok uzakta. İstese de yaklaşamaz. Bu gerçek kabullenilmeli... Kabullenilmediği an gökyüzü yarılıyor olacak. O bir kısmının, korktuğu gök gürültüsü dağılacak etrafa. Siyahi grilikten kızıla çalan turuncular aydınlatacak yüzünü. Kulakların o sesle uğuldayacak. Dinlemek kalacak sana korksan da...
          Ve...
          Sanırım aydınlık ve sesler bana göre değil. Bize göre hiç değil...

ombrenera

Kesik parçalar birleşti. Aşırı sayaçları geriye işliyor. Akması gerekenler izinsiz. Yolsuz, izsiz Bucaksız akıyor. Korkular gün yüzüne vuruyor. Hissettiklerin be hissedilenlere dair olanlar çok yoğun. Çıkmazın ara sokağında yer aranıyor.