*ੈ✩‧₊˚

Καλησπέρα :) 
          Καλώς ήρθες στο προφίλ μου! 
          Σε ευχαριστώ πολύ για τος ψήφους σου.
          Καλή συνέχεια !

Καλησπέρα! Ευχαριστώ πολύ για το follow❤

χάι εβριμπάντι ❤️
          
          ΕΧΩ ΝΕΑ:
          1) μέσα στο σκ θα ανέβει κεφάλαιο στο all the stars above us!
          2) μια από αυτές τις μέρες (λογικά) θα κάνω ένα λάιβ στο ίνσταγκραμ και τώρα συζητάμε τη μέρα, όποτε αν θέλετε να γράψετε ποια μέρα σας βολεύει περισσότερο μπορείτε να με βρείτε στο ίνσταγκραμ: oneiropvrmenh (σελφ προμόσιον) 

χελλόου πιπλ (συνταρακτικά νέα: ζω!)
          
          καταρχάς, ελπίζω να είστε όλοι καλά
          
          που λέτε, ναι, έχω να μπω τουλάχιστον έναν μήνα στην εφαρμογή, ΑΛΛΑ δε σας ξέχασα. απλώς έχω πάρα πολύ διάβασμα, το οποίο προβλέπεται (ευτυχώς) να κρατήσει μόνο για τους επόμενους δύο μήνες, τότε δηλαδή που δίνω προφίσενσι και μετά μπάι μπάι αγγλικούλια. οπότε, ερώτηση (για όταν καταφέρω να γράψω κεφάλαιο): σε ποιο βιβλίο θέλετε να ανεβάσω πρώτα (για τους τύπου 2 αναγνώστες που έχω);
          
          οπότε τώρα πάω να αργοπεθάνω κάνοντας το άθλιο ρίντινγκ, γιειι 

Το τελευταίο πράγμα που είδε η "άτυχη" Γαρυφαλλιά ήταν βράχια, κύματα και ο δολοφόνος της να απομακρύνεται — το "άτυχη" εντός εισαγωγικών επειδή η ζωή μιας γυναίκας δε θα έπρεπε να εξαρτάται από την τύχη. Το τελευταίο πράγμα που ένιωσε ήταν πόνος. Τι σκεφτόταν, άραγε; Φοβόταν; Δε θα μάθουμε ποτέ, η οικογένειά της δε θα μπορέσει ποτέ να την αποχαιρετήσει, γιατί ήταν ακόμη μία προσθήκη στη λίστα με τις δολοφονημένες γυναίκες, που το τελευταίο πράγμα που είδαν στη ζωή τους ήταν αίμα, ένα όπλο, πέθαναν βλέποντας τα χέρια ενός τέρατος να τις πνίγουν ή να τις μαχαιρώνουν, και ύστερα να υποδύονται τους ανήξερους, τους αθώους ή να ισχυρίζονται πως "ήταν η κακιά η ώρα". Για ακόμη μία φορά, θα αναλυθεί το πώς θα μπορούσε ο γυναικοκτόνος να γλυτώσει ή να πάρει μικρότερη ποινή. Για ακόμη μία φορά, ο αριθμός των ακόλουθων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τού γυναικοκτόνου θα εκτοξευθεί. Για ακόμη μία φορά, κάποιοι θα κατηγορήσουν τη Γαρυφαλλιά, λέγοντας πως αυτή έφταιγε που δεν είδε τα σημάδια πως κάτι τέτοιο θα συνέβαινε ή που δεν έφυγε νωρίτερα — αυτά θα πουν στην καλύτερη, γιατί, στη χειρότερη, θα αρχίσουν να ατιμάζουν τη μνήμη της, όπως έκαναν και με την Καρολάιν, θα αρχίσουν να λένε πως αυτή οδήγησε τον γυναικοκτόνο στο σημείο να τη σκοτώσει. Για ακόμη μία φορά, κάθε πρωινή εκπομπή θα ξεκοκκαλίσει αυτόν τον φόνο — αυτή τη γυναικοκτονία. Για ακόμη μία φορά, θα ακούμε κάθε μέρα γι' αυτή τη γυναικοκτονία στις ειδήσεις ώστε τα κανάλια να προσελκύσουν περισσότερους θεατές για "αυτή την υπόθεση που συγκλόνισε το πανελλήνιο", που όμως μετά από έναν χρόνο θα έχει ξεχαστεί, ανάμεσα σε όλες τις άλλες. Γιατί, για ακόμη μία φορά, ένας άνθρωπος —μία γυναίκα— δολοφονήθηκε με βάναυσο τρόπο, έχασε τη ζωή της —δε θα ξαναμιλήσει ποτέ, δε θα αισθανθεί ποτέ ξανά, ο κόσμος δε θα αντικρίσει ποτέ ξανά το χαμόγελό της, δε θα υπάρξει ποτέ ξανά— εξαιτίας ενός δειλού τέρατος που, ενώ θα μπορούσε να την έχει σώσει, αποφάσισε να την αφήσει να πνιγεί ώστε να μην μπλέξει. Πόσες ακόμη; 

Αγκουρουλού i'm about to read again this masterpiece aka Paper Hearts (με την προφορά, ξέρεις ) οπότε be aware, just a warning.
          
          ps: i ADORE το προφίλ, 90s forever lol *starts playing nirvana*

Ααα η Amy είναι αυτή;; adore u <3

(αυτή η ανακοίνωση είναι η συνέχεια της προηγούμενης)
          
          Αυτά είχα να πω ♡ Σημασία έχει να είμαστε εμείς καλά με τους εαυτούς μας, όχι να συνεχίζουμε κάτι που δε μας κινεί πια τόσο το ενδιαφέρον (φυσικά αναφέρομαι σε πράγματα που δεν είναι υποχρεωτικά ή δεν είναι τόσο σημαντικά και τα ξεκινήσαμε εξαρχής για χαλάρωση, διασκέδαση ή απλώς μας κίνησαν το ενδιαφέρον) μόνο και μόνο επειδή δε θέλουμε να απογοητεύσουμε τους γύρω μας ή επειδή δε θέλουμε να παρατήσουμε όλα όσα έχουμε χτίσει, ανεξαρτήτως αν αυτά αφορούν μια ξένη γλώσσα, ένα μουσικό όργανο, έναν άνθρωπο, ένα μέρος ή οτιδήποτε, γιατί αλλάζουμε, και είναι λογικό να αλλάζουν και τα ενδιαφέροντά μας.
          
          Οπότε καληνύχτα ή καλημέρα ή καλησπέρα, ό,τι κι αν ταιριάζει στην ώρα που το διαβάζεις αυτό, ελπίζω αυτή η ώρα να είναι καλή και να σε βρίσκω σε καλή διάθεση, γιατί αυτό έχει σημασία.
          
          Έλλη ♡

Πολλές φορές, μας κρατούν πίσω κάποια πράγματα χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Εγώ, λοιπόν, μετά από πολλές συναυλίες, διαγωνισμούς, βραβεία και φεστιβάλ -αλλά και στεναχώρια, απογοήτευση και μελέτη-, αρχίζω να νιώθω πως ο κύκλος μου στον κόσμο της μουσικής και, πιο συγκεκριμένα, της κιθάρας, φτάνει σιγά-σιγά στο τέλος του. Ναι, αυτό δεν έχει καμία σχέση με την εφαρμογή αυτή και δεν έχω ιδέα για ποιον λόγο το γράφω εδώ, αλλά απλώς έχω την ανάγκη να το πω σε κάποιον ή απλώς να το γράψω κάπου. Το θέμα είναι ότι μερικές φορές νιώθουμε πιεσμένοι από τα ίδια μας τα επιτεύγματα - ή τουλάχιστον αυτό νιώθω εγώ αυτή τη στιγμή. Νιώθω πως, αν σταματήσω τώρα, μετά από έξι χρόνια γεμάτα με ανθρώπους να μου λένε πόσο ταλέντο έχω και πως πρέπει σίγουρα να γίνω σολίστρια, είναι σαν να παρατάω όλους τους κόπους μου, όλες τις αναμνήσεις, όλα αυτά που κατάφερα μέσα από αυτό και νιώθω σαν να απογοητεύω όλους τους ανθρώπους που με είχαν στο μυαλό τους ως την προσωποποίηση του ταλέντου και της αγάπης για τη μουσική. Και αυτό είναι ένα πιεστικό συναίσθημα. Πιέζουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς, και μάλιστα πολλές φορές για πράγματα που δεν έχουν τόση αντικειμενική σημασία, αλλά και οι άλλοι πιέζουν εμάς, ειδικά στα πράγματα στα οποία έχουμε "ταλέντο" ή "χάρισμα". Ωστόσο, το ότι μπορεί κάποιος να καταφέρει κάτι δε σημαίνει απαραίτητα πως το θέλει κιόλας ή ότι το ταλέντο αυτό θα "πάει χαμένο" αν σταματήσουμε αυτό το κάτι, οτιδήποτε κι αν είναι. 
          
          (συνεχίζεται γιατί, φυσικά, το αγαπητό γουάτπαντ έχει και συγκεκριμένο αριθμό λέξεων)

Σε ευχαριστώ για το follow!Αν θέλεις και μπορείς ρίξε μια ματιά στην ιστορία μου 'And then,all started' θα χαρώ πολύ να δω τη γνώμη σου❤