Haneul

Sən heç vaxt yadımdan çıxmayacaqsan;
          Mən heç vaxt yadında qalmayacam...
          Bu gerçəklik heç dəyişməyəcək!
          ☆
          °•°
          
          

Ona ağlımda səslənib duran gözəl xitab ilə, qəlbimdəki sevginin ən gözəl tonuna boyayaraq səslənmək istədim...
          Sonra isə, onun o heç var olmamış olması gerçəyi ilə sükutuma sarıldım(!)
          ☆
          °•°
          
          

Lili tərk edilmiş yetim idi, onu mən yaratdım. Kimsəsiz olmasına heyran oldum, əzablarla boyadım hər anını, sevgi hissini belə əzaba çevirdim, o mənim eynim idi məndən fərqli formada eyni əzablara düçar olaraq. Yaşananlar eyniləşir, hekyələrimiz bir-birinə dolaşaraq irəliləyirdi. Amma zamanla sehr itdi, o mənə qarşı daha güclü oldu, xoşbəxt olmaq üçün gülümsədi və mən çarəsiz kimi hekayənin sonluğunu gözəl yazmağa başladım. Lili gülümsəməyi öyrəndi, intihar cəhtlərindən əl çəkib xoşbəxt olmaq istədi...
          Və mən, onun əksinə onun taleyini də yaşamağı seçdim. Bu ağır idi, bu ağrılı idi, bu əzab verirdi, nəfəs almaq və ağlamaq arasında sıxışıb qalmış idim. İtirirdim hər şeyi, dəyərlərimi, sabahımı və sadəcə, izləyirdim. Öldüyümü hiss edirdim və yaşamaq üçün heç nə edə bilmirdim. Addımlarım uçuruma aparırdı və Lilinin əlindən tutan insanın əksinə yalnızlığım daha da ağır idi mənə...
          Artıq ortaq yanımız bir tək sevgimiz idi, Lili də mən kimi gözəl sevmiş idi və həyat pərən-pərən etdi bu hissləri. Beləcə, Lili mənim xoşbəxt yanım olaraq qalmağı seçdi...
          Bu son çırpınışlardı halbuki, bilmirdi, mən olmadan o da mövcud ola bilməzdi ki! Onu yaradan mən idim necə olsa...
          
          ☆
          °•°

Qaçıb-qaçıb eyni yerə yetişmək kimi...
          Yalanlardan uzaq, gerçəklərə bulaşmış olanlar biz kimsələr.
          Kim kimi aldadır, kim kimi axmaq zənn edir deyər ikən, məğlub olanın kim olduğunu bilməyənlər elə başından bəri məğlub olan deyilmi, məgər, azizim?!
          
          ☆
          °•°
          
          

Günlərdən bu gün, uzun-uzun bir zaman əvvəldən başlayan bir mübarizənin son addımlarının qulaq batıran səsləri ilə son xatirə parçaları gözlərimin önündə son dəfə canlanır...
          Halbuki, ən gözəl mən bilirəm bütün hər şeyin dəyərsiz və gərəksizliyini...
          O isə, kim isə, sanki ölümün gerçəkliyindən xəbərsiz xoşbəxt olmağa çabalayır, bilmədiyim divarların bilmədiyim kölgəsində bilmədiyim insanın uydurduğu hisslərin həyəcanı ilə...
          Mənim illərlə sinəmin qaranlıq küncündə qalması qədər dəyərsizdir əslində elə o da.
          Və mən isə, kim isə, sabah yeni bir günə yeni ümidlər və planlar ilə salam verib, gülümsəyəcəm.
          İndi isə, yeni bir gün üçün vida zamanı illərin şizofreniya kimi üstümə çökən kölgəsinə!
          ☆
          °•°
          
          

Bir etiraf ilə bitəcək hekayələr var...

Mənim olmayacaq qədər gözəl bir xəyal idi O...
          ☆
          °•°

Daha nə qədər davam edəcəkdi bitib tükənməyən oyunları...
          Daha nə qədər parçalayacaqdı təlatümlərdə qalan ruhumu...
          Daha nə qədər sınayacaqdı yanlışları doğruluğuna inandıraraq...
          ☆
          °•°

2340
          Pəncərədən düşən ayın solğun şüaları ilə yarım-yamalaq aydınlanan otaq...
          Yaşamın qaça-qaçından sıyrılıb dərin bir nəfəs alıb nəzərlərimi özümə çevirən mən.
          Kinayə dolu iradlar, düşüncəsiz sərf edilən sözlər, bitib-tükənməyən istəklər və bütün bunlardan yorulan mən...
          Geri çəkilmək istəyi ilə, qaranlığa doğru çəkdim cismimi. (Qorxduğum qaranlıq olmadı ki, heç bir zaman.)
          Kölgələr canlandı nəzərlərimdə yenə və yenidən.
          Şüursuzca izləyərkən, artıq fərqində idim qaçmayacaqdım onlardan.
          Bəlli olmayan kinayə dolu bir təbəssüm.
          Nəzərlərim tutunacaq nələrsə axtarırmış kimi qorxu təlaş dolu. Biraz da həsrət və yalnızlıq. Sevgiyə ac bir uşaq kimi...
          Halbuki, qarşılaşdığım sadəcə özüm idim.
          Qaranlıq daha aydınlıq oldu...
          Gecənin sükü susdurdu hər şeyi.
          Yalanlarım fısıltıya döndü. Məgərsə, nə çox yalan danışmışam özümə... İzlərini daşıyırdı ruhum halbuki.
          Bir an sadəcə, bitməsini dinlədim illər əvvəlki uşaq kimi acizanə bir istəklə... Bitirmək istədim yaşama bağlayan bağlarımı.
          Lakin birazdan bir nağıla oyanacaqdım yenə və günəş şüları ilə aydınladarkən, otağımı unudacaq idim hər şeyi, hər kəsi və özümü...
          Sanıram, bu gecədə yaşama edəcəyim vidam mümkünsüzdü...
          ☆
          °•°
          

Mən susdum... 
          O, getdi.
          Hekayə beləcə, sona yetdi!