Neden kendini yalnızlığa itiyorsun soruları beynimi yaftalıyor. Bu dünya beni kabul etmedi bende kimseyi kabullenemedim Tanrı beni yalnızlıkla ödüllendirdi..
EYLÜL'DÜ
Dalından kopan yaprakların
Sararan yanlarına yazdım adını
Sahte bir gülüşten ibarettin oysa.
Ve hiç bilmedin ellerimin soğuğunu.
Eylül’dü.
Di’li geçmiş bir zamandı yaşadığımız
Adımlarımızın kısalığı bundandı
Bundandı gözlerimin durgunluğu.
Sarı sıcak cümlelerde sözün kadar yalan,
Ellerin kadar ıssız,
Sen kadar zamansız molalar veriyordum
Ve çocuksu bir bencillikti hüznümüz.
Eylül’dü.
İzlerini çizdiği zaman ansızın gidişin,
Şimdi yoktu bi anlamı suskunluğun.
Çırılçıplak kalakaldım sessizliğinin orta yerinde.
Sonra sesime yankı vermeyen uçurumlar kıyısında yürüdüm bir zaman
En çok sesini aradım.
Gözlerinse asılı bıraktığın yerdeydiler hâlâ.
Gözlerini sildi zaman..
Dedim ya… Eylül’dü.
Savruluşu bundandı kimsesizliğimizin.
Cemal Süreya
Bir ufka vardık ki artık
Yalnız değiliz sevgilim.
Gerçi gece uzun, Gece karanlık
Ama bütün korkulardan uzak.
Bir sevdadır böylesine yaşamak,
Tek başına Ölüme bir soluk kala,
Tek başına
Zindanda yatarken bile,
Asla yalnız kalmamak.
AHMED ARİF
Sevmek demişti şair sevmek illede sevmek ben bu kadar aptal olmamıştım inanarak... Ki zaten şairlerde hep hayal kuruyormuş zaten... Yaftalıyorum ömür boyu sevmeyi...