6 Şubat depreminde kaybettiğimiz canların yasını burada sizlerle hâlâ paylaşıyorum, paylaşmaya da devam edeceğim. Tarihimizde silinemeyecek bir darbe oldu ve silinmeyeceğinden, silinemeyeceğinden de eminim. Türk gençliği olarak alınan milyonlarca canın yasını tutmaya ve tutturmaya devam edeceğiz, asla unutturmayacağız. Dökülen kanlar yerde kalmayacak, üzerine basılmasına izin verilmeyecek. Kağıttan evlerde yaşayan ağır ruhların kendi ruhlarının ağırlığı ve o evi yapan sözde mimarların günahlarının altında ezildiği günün üzerinden tam bir yıl geçti. Yaşadığım şehir oraya ne kadar uzak da olsa sadece biz değil bütün Türkiye ekrana kilitlenip çıkan her ölü bedende göz yaşı döktük. Göz yaşı dökecek akrabası kalmayan herkes için göz yaşı döktük. Milyonlarca kişi tek yürek olduk ve elimizden geleni yapmaya çalıştık. Deprem kuşağı üzerinde yaşayan birisi olarak zati şekilde o acıyı anlayamayacak olsam da ne kadar korkunç olduğunu hissedebileceğimi, tahmin edebileceğimi söyleyebilirim. Tabii ki bu yaşanılanların kıyısından köşesinden geçmeye tenezzül bile edemez. Acınızı bütün Türkiye paylaşıyor, tekrardan baş sağlığı diliyorum.
Daha aydınlık; kendi evinin içerisinde veya dışarıda kan dökülmeden yaşanabilen, arabaya aldığın kişinin sizlere zarar vermediği, ülkenin kilometrelerce karesini yanarken çaresizce izlemediğimiz, kaçırılan kız çocuklarının olmadığı, geleceklere, şubat aylarına.
Sevgilerle.