İnsanlar olmayan şeylere ağlarken, ben olan şeylere ağladım. 

İnsanlar gerçeğin sınırlarına inanırken, ben hep gerçeğin daha ötesini merak ettim, onu istedim. 

İnsanlar gerçeğin içinde yüzerken, ben gerçeklerle boğuldum.

İnsanlar olduğundan daha farklı olmaya çalışırken, ben kendim gibi olmak için çaba sarfettim. 

Ben susmuştum ama benim içimde tuttuğum çığlıklarım vardı.  İşte tam bu yüzden kendi çığlıklarımdan oluşan bir denizde, damarlarım çatlayana kadar su yutmaya mahkum edildim.


Yaşarken boğuldum ben. Yaşarken öldüm belkide. İçimdeki o "ben" yoktu. Sadece arkasından özlemle andığım o "ben" vardı. O da ölüydü zaten.




¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬




Kalbinin her yanı paramparça olmuş ama derinliklerde, çok derinliklerde bulunan minnacık ikinci kalple çoğu insanın var olmayan duygularından veya daha doğrusu  var olan duygu kırıntılarından daha güçlü duygular besleyen, iç dünyası karmakarışık biriyim. 


O ikinci kalbi ise adını bir türlü koyamadığım kafein püskürten ejderham koruyor. 



Adımınsa hiç bir değeri yok... Cinsiyetimin de, çünkü o küçücük kalp çoktan biri için atıyor. Attığı kalp onun için atmasa bile..
Benim hakkımda çözmeniz gereken belki binler, belki milyonlarca şifre var. Aramızda bir bağ kurulabilir. Bunu biliyorum. İyi veya kötü. Bu bağların her biri benim için önemli emin olun. 


°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°





'·1



*14.03.98
-21.