Hepimiz yargılandığımız kadar insanız aslında. Yok sayıldığımız kadar bir birey, yok yazıldığımız kadar da dışlanmış. Aynı anda birçok şeyiz, kim olduğumuzu bilmezken. Ve biri olmak isterken o şeylerin en hiçiyiz. Gündüzleri güneş, geceleri mehtaba yelken... Ne olacağımızı şaşırmışız kimsesizlikten yakınırken. Açız, açgözlüyüz ve hatta dört gözlüyüz. Tüm bunların aksine bilakis körüz. Dostuz, düşmanız, siyahız, beyaz... Ayrı dünyaların insanıyken bile kördüğümüz. İhtiyaç duyduğumuz desteği birbirimize sağlayabilecek kadar sağlamız ve destekleri yıkabilecek kadar da güçlü.