on bir yaşındaki erkek kardeşim çok konuştuğu için ona içten içe kızıyorum hep. çünkü bir yerden sonra bıkıyor insan. zaman zaman söyledikleri saçma ve kafa ütüleyen biri diye yorumlayacağım türden gelse de o hâlâ bir çocuk ve dinlenme, değer görme ihtiyacı var bunu biliyorum. bunalsam da onu dinlemeye çalışıyorum "hm hm" diyerek geçiştirmemeye çalışıyorum çünkü biliyorum, geçiştirilmek en azından o yaşlardaki bir çocuk için kötü bir his. ve ilgisiz ebeveynler yüzünden onunda benim gibi içedönük olmasını istemiyorum.
