Canımız yansa da yana yana susmayı bildik biz. Ağladık. Ama tek kalınca yalnızken,karanlıkta geceleri o yatağının için de ışıklar kapanınca ağladık, kimse duymasın kimse güçsüz olduğumuzu bilmesin diye. Hıçkırıklarımız olursa dişlerimizi yorganlara geçirip susmanı da bildik. Gene duyan olmadı insanların yüzüne güldük çünkü içimiz de acı o ağlama hissi oraya çıkmasın diye...