İnanmak en büyük kumardı insanlar için. Güvenmek, en yakınına koşulsuz şartsız güvenmek, hayatın oyunuydu bize karşı. 
En yakınına bile güvenmeyeceksin, diye fısıldadı nefis bedene. Beden umursamadı. Ruh ise kalbine sığındı. 
Pişman oldu insanoğlu gün geçtikçe. Kimseye güvenememeye başladı. Güvenemedi. Karamsarlığın içinde boğulup gitti. Her iyi niyetin altında bir şey aradı.
Çünkü güvenmiyordu.
Böylece hayatın dahiyane kuralını anlamaya başladı.
İnsanlar kötü, insanlar kötü niyetli dedi kendi kendine. 
Beynine ise şu sözü kazıdı istemsizce;
''Şeytan görevinden istifa etti, yerini insanlar aldı..''