Sözlerin, kelimelerin büyüsüne hep inandı. Kalemin ruhu olduğuna hep güvendi. Her kitapta o ruh bambaşka şekilde vuku buldu. Kimisinde bir şehri gezdirdi kimisinde ise bir aşkın tam ortasına soktu. Kimisinde hüzünken kimisinde neşeydi. Okumak bu kadar güzelse, yazmak hem de çevresindekiler yeteneğine inanıyorken yazmak işte bu paha biçilemezdi. Paylaştıkça daha da güzelleşmez miydi güzellikler? O zaman neydi yazıya akseden en samimi duyguları paylaşmaya engel? Ben cevap veriyorum yoktu öyle bir engel. Engeller yoksa da mutlak özgürlük hakimdi. O zaman yaşasın okur yazar olmak 🙌😊