eliza

derman'ım gitti. aşkım, kumralım, biriciğim başkasını seçti

teşekkürler takım, teşekkürler çocuklar

nefret kurtuluş değil,
          aşktan kaçılmaz çünkü
          ~türkan

delibalın fazlası zehir füsun'um

aşktan korkmayan aptaldır

bensem şayet o aşık kız
          gönlümdeki sensin, bil.

ah, ne çok yakışmış şu genç bedenine o takım elbise! özenip ne güzel yapmışsın saçlarını, ütülemiş annen gömleğini. kedi tüyleri yapışmış ceketine, yüzündeki yara izlerine kadar bir sanat eserisin.
          tanrı böyle bir oğlanı yarattıysa şayet, onu annesinin rahmine yerleştiren o tanrı, şükredeceğim.

öyle çok sevdim ki seni
          belki de sevişini
          sende buldum mavilerin en güzelini,
          ritimlerin en ahenklisini.
          fakat öyle gerekir ya bazen
          insan karşı gelemez korkularına
          her canlı ölümü tadacaktır, derler
          öyleyse nerede benim panzehirim,
          kalbimdeki zehri iyileştirecek?
          sende tattım zehirlerin en acizini
          ve yine sende tattım panzehirlerin en acısını
          göğüs kafesime yapıştı bir illet
          ah şu iğrenç acizlik!
          yürüyorlar üzerime,
          küçük esmer güzelliğim,
          nerelerdesin?

bazen düşünüyorum,
          o bembeyaz ipek gömleğinin içinde seni
          sahnede, ışıklar altında
          büyüyorsun, zaman hızlı geçiyor
          ölüm yaklaşıyor
          ve birimiz öldüğünde
          diğerimiz çoktan adını unutmuş olacak
          haberini bile alamayacak acı ölümün
          ve bir gün bir mezarlıkta ansızın çıkınca karşına
          o an anımsatacak işte
          deli divane olmanın ne demek olduğunu
          gençlik ateşini
          ve bir kelebeğin ateşte yanışını.
          ve açacağız elimizi tanrıya
          sen göklere, ben sana.

biri var, biliyorum
          çok yakından tanıdığım.