Hayalin saçlarımı okşuyor. Onun kucağında yazıyorum bu yazıyı. Bana acıyor ondan yanımda gözlerinde görüyorum o soğukluğu. Bazen hala sol yanındayım zannediyorum. Tanrım diyorum ne büyük nimet hala sol yanındayım. Sonra sensizlik yüzüme tokat gibi çarpıyor bu soğuk odada. Hayaline bakıyorum. Kusursuz. Sen hep böyle miydin ? Yoksa benim sevgim miydi seni böyle gören ? Beni boş ver ben sevilmediğimden böyle çirkinim. Sensiz çok yorgunum. Nefes aldıkça ciğerlerime dolan hava, bana işkence gibi geliyor. Karşımdasın gülüyorsun, karşındayım ölüyorum. Acı çekiyorum. İnsan hiçbir şeyi sevmeyi beceremeyince acı çekmeyi sevmeye başlıyor. Neden böyleyim ? Bütün anlamları sana yüklemişken benim bir anlamım kalmıyor. Sevgisizliğinin karşısında eziliyorum. Varlığına alışmak isterken yokluğunla sınanıyorum. Neden böyle bakıyorsun ? Sanki benden nefret ediyormuşsun gibi. Nefret ettiğini bilsem bile mutlu olacağım. Hep derim ya nefret de aşk kadar güçlü bir duygu. Benden nefret edecek kadar bile sevdin mi beni ?
