Oturuyor bir adam
Buğulu cama karşı
Göremiyor öteyi
Kazağıyla siliyor buğuları
Düşünüyor adam

Eşyalar ona bakıyor
O dışarıya
Gitmek istiyor
Bu yalnızlığı terk etmek istiyor

Eski neşeyi bulamıyor burada
Bir özlem var kendisinde
Belki bir şehir,belki bir insan
Gidemiyor adam,kalamıyor da

Kitaplar ona bakıyor
O,tekrar buğulu cama
Fakat buğuları ezmeden kalkıyor
Eşyalara veda ediyor
Yalnızlığı da
Kapıyı çekip gidiyor adam.