Eveeet, kimseye anlatamadıklarımı yazdığım köşeme hoşgeldim.. Haftaya bugün bu saatlerde ciddi bi operasyondan çıkmış olacağım, yani umarım... Ameliyat kararını alıncaya kadar olan tedavi sürecinde çok şey öğrendim, tecrübe ettim ve yaşadım. Bu süreçte yalnız olduğumu iliklerime kadar hissettim ama bu seferki farklı bir yalnızlıktı. Koskoca bi ülkede, o ülkenin dilini bilmeyen tek kişiydim sanki... "Hayatın boyunca yaralandığın yerler darbe alır ve kanar" demişti biri zamanında, ne kadar haklı olduğunu şimdi anlayabiliyorum. Bi doktorun karşıma geçip öylece, kolayca "anne olamayacaksın" demesini, aylar boyu sadece pipetle beslenebilmeyi ve ağır ilaçlar kullanmak zorunda kalmayı kabul edecek kadar seviyor muyum bu hayatı bilmiyorum. Bildiğim tek şey hala varlığıma bir anlam arama yolculuğunda olduğum. Daha hissedecek, gülecek, ağlayacak, öğrenecek çok şeyim var! Öyle kolayca pes etmeyeceğim ama bir an olsun her şeyden vazgeçmek istersem eğer, vedalaşmış olmak istedim. Öncelikle hayatıma, bana öğrettiklerine, hissettirdiklerine, karşıma çıkardığı güzel insanlara, beni hayata bağlayan dostlarıma, çok sonraları kavuştuğum babama ve en çokta; her şeye rağmen vazgeçmeyen kendime çok teşekkür ederim. Eline bir renk ve fırça alıp, 21 yıllık yaşantımda resmime katkı sağlayan herkese minnettar olacağım.
Ve umuyorum ki, haftaya bugün bu saatler bu floodun altına "başardım" yazacağım.
