J-r.

bizi tanıştırmadılar evet yalnızım
          eş dost arasında büsbütün yalnız
          aslında kararsızım dilim dolaşıyor
          gözleriniz olmasa konuşamayacaktım
          hep böyle cana yakın mı bakarsınız
          hafif koyu kestane az kahveye çalıyor
          ne kadar istiyordum tanıştıran çıkmadı
          nasıl çıksın derdimi kimse anlamıyor
          bu cür’etimi bilmem bağışlar mısınız
          bir kadın düşünürdüm / balansı
          gülüşü bir çağlayan güneşle yıkanıyor
          içinize ışık sıvanır bir kere duysanız
          yıllar boyu bu kadınla yaşadım ben
          her baktığım duvarda sanki o resim
          yumuşacık kaşlar biçimli bir ağız
          yüzü birden sonbahar düşünceliyken
          hani utanmasam sizdiniz diyeceğim
          bu cür'etimi bilmem bağışlar mısınız

Biraz açıklayayım: Bu, küçülmenizi olanca şiddetiyle idrak etmenin verdiği zevktir; o kötü hâlinize rağmen başka türlü olamayacağını, tek bir kurtuluş çaresi bulunmadığını, artık değişemeyeceğinizi, hatta bunun için zamanınız, inancınız olsa bile kendinizin istemeyeceğinizi anlamanın zevkidir.

Göğsümde sen, elimde Faust, içerisi sıcacık, huzur dolu evimizdeyiz.

Bir tepkiden öte varlığımın ayrılmaz bir parçası gibi gördüğüm kopuşu, hayata ve insana dair edindiğim yegâne izlenim olarak kabul ediyorsam ve vazgeçmeyi benliğim hâline getirdiğim için beni suçlayacaksan senden de vazgeçerim.

"Arkandayım." dedi, öleyazdım. "Ben sana seni nasıl inandırırım bilmiyorum. Yüreksiz olmadığına, kör olmadığına, gidişinin senin suçun olmadığına nasıl inandırırım bilmiyorum. Seni kabuslarından sakınacağıma seni nasıl inandırırım bilmiyorum ama arkandayım."

En ölümsüz şehirler elbette diz kapaklarına inşa edilir. Uhrevî bütün ihtiyaçlar, ancak arzuyu doğuran tensel birliktelikleri kaynak alır. Böylelikle, bu ihtiyaçlara muhakkak gereksinim duyan şehirler, sağlam temellerini kurarak ölümsüz birer esere dönüşürler.