.

Bazı şeyler vardı ki, kendini boğana kadar yıllarca çırpınsan da olmuyordu. 
          
          Ve dünyanın en büyük yalanlarından biriydi, "İnandıktan sonra her şey başarılır" sözü.
          
          Bazen zorlamamak lazım. Gülümse ve yeni inançlar bul kendine...

Hani rüyanda bile göremezsin derler ya. Öyle.  Rüyamda bile göremediğim, acısını tattığım bir umutsuzluk. 
          
          Özür dilerim çocukluk hevesim.
          
          Seni de rüyamda bile yorduğum için 
          özür dilerim baba.

Bazen şükretmek çok zor. 
          
          Susmuyor içim sadece sorguluyor doğup büyüdüğü yeri, şuan olduğu yeri, zamanla geldiği, geleceği yeri...

Bu saatten sonra beni mutlu edebilecek tek şey şu okuldan kurutulup gırtlağıma kadar para ile yaşamaktır.

Düşen telefonu yerden alasım bile gelmeyecek kadar sıkıldım. Sana yılbaşı bu bana ömür sonu,
          Dinle arkadaşları avun tabi.

Bir şeyi heyecanla bekliyorsun olacak gibi oluyor ya hani. Olacak gibi olduğu halde beklediğini alamayınca yaşanan hayal kırıklığını ne kadar zaman geçerse geçsin aşamıyor insan. Birinden ya da bir şeyden şüphe olmadan umutlanmak çok zor.

Zaten biz hayal kurmayı da bütçeden bırakmıştık.
          
          Bugün tekrar kurmaya cesaret etmişken basitlerini de batırmıştık...

İnsanlar.. 1000 parçalık yapbozun hepsini birleştirmenize rağmen sonuncu ve hiç birbirine uymayan o malum parçaların uzun zaman sonra birleştirilmesi gibi.

Ben kimim? Gerçek olan ben kim? Sert miyim, yumuşak mı? Eskiden sert miydim? Sert olmadan önce yumuşak mıydım? Aslında hep neydim ki ben? Mesela şuan neyim? Yanmış yapış yapış kalmış bir marsmallow mu? Kılıfının darbe almasına bağlı gelen geçmişteki çocuk ezik mi? Kendini savunma psikolojisini fazla abartıp savunmama gerek olmayanları da yıpratıyor olabilir miyim? Kim olduğumu artık bende çözemiyorum. Bir bozulup bir düzeliyorum. Arada bir düzeldim bozuldum bile diyemiyorum. Kim bilir en derinlerimden belki kişiliklerimle sandalye kapmaca oynuyorum. Korkuyorum. Sevilmemekten, sevememekten, seçememekten... 

Ev neydi, neresiydi? Beton parçası mı? Sevdiklerinin yanı mı? Kendini mutlu ve huzurlu hissettiğin yer miydi ev?
          
          Huzur neredeydi? Nefes neredeydi? Mutluluk hep mi geçici gelirdi?
          
          İnsan evde olduğunu ne zaman hissederdi? 
          Bazıları hiç bir zaman, bazıları bacaklarını uzatıp güldüğü her zaman. Bazılarıysa nankör gibiydi, hep özgür hissetmeyi beklerdi...