vefa

yazar buralarda mısınn??

Şimdi senin çiçeklerin, benim yağmurlarıma karışsa mesela

Bölümler tekrardan ne zaman yüklenecek? Kaldırıldığını görünce çok boşluğa düştüm. Ayrıca iyi misin? Uzun zamandır yoksun...

MUTLU YILLAR! MUTLU YILLAR! MUTLU YILLAR!
          MUTLU YILLAR! MUTLU YILLAR!
          Geç oldu ama olsun. Bu yıl geçen yıldan bin kat daha iyi olsun, en önemlisi sen hep çok iyi ol ♡ ❤

Biraz stalk yapayım dedim yazarlara, anlatımın şuraya eklediğin yazılardan bile ne kadar güzel olduğu anlaşılıyor. Umarım istediğin yerlere gelirsin.

Küllerinde boğulan anka da yeni bölümü ne zaman göreceğiz?

Artık uzaklara dalıp gitme. 
          Ya da kendini sil satırından, aklımdan yitip gitme.
          
          ALACA. 
          1. Bölüm: Kalp Kapakçıklarının Patlamaları. 
          
          

"Ölüm her yerde," dedi.
          
          Sen her yerdesin diyemedim.
          
          Var ya Külllerinde Boğulan Anka kitabının bu cümlelerine bitiriyorum. Öyle dolu dolu ki boğulduğumu hissediyorum bazen.
          Seviyorum ama en çok seni yazarkuşum♡♡

               Genç kızlığımın deli çağlarındayken okuyup kalbime tekme atan her kitabın içine girip bir karakter olmak isterdim. Sanki hayatım o yazar tarafından ele alınsa her şey çok daha güzel olacakmış gibi içim giderdi satırlara. Sayfanın başından başlardım bedenimi sarmaya, atlanılan satır araları bile güzel gelirdi o kitapta. Oysa hayat denilen bu yansıma cennette kendi ömrümün karakteriydim ama hiçbir zaman okuduğum karakterler gibi hissetmedim. Kurulduğum cümlenin sonuna kocaman siyah bir benek eklediler, adına nokta dediler. Sonra her harf büyük başladı, sanki bağırırcasına takip etti cümleler ve ben hep korktum. Yonttum o siyah beneği, kuyruk taktım ucuna ve virgül oldu adı artık. Umut oldu bana, önümü kapasa da ardına sıralanacak cümle kalbimi heyecanlandırdı. Sonra hıçkırdım, bir benek kaçtı yukarıya. Noktalı virgülmüş adı, hiç sevmedim onu. Bu kez virgülümün kuyruğunu kopardım attım saçımı keser gibi. İki nokta oldu, ilaç gibi geldi yüreğime. İnsanlar o kadar farklı yaratıklardı ki her zaman bir açıklama peşinde koştular. Bu yüzden iki noktayı ceplerimde taşıdım, yüksek teknolojili silahım gibiydi. Ama bir gün birisini düşürdüm, ikiye ayrıldı ve kırıldığı yerden yuvarlak şeklini aldı. Artık iki tane değil de üç tane noktam vardı. Kimse bana ne işe yaradığını söylemedi. Ben de sustum o yüzden. Yorgun olduğumda, dudaklarıma asılan cümlenin devamını getiremeyecek olduğumda yuvarladım üçünü yan yana. Kalbim gibiydi onlar. Varlığıyla onca acımı ve çığlığımı üstleniyordu. İşte böyle berbat bir hayatın karakteriydim ben. Kaleme alındığım el tarafından koca koca noktalı çığların altında kaldım. Kimse buna cinayet demedi.
          
              Oysa ben bu kitapta yirmi dört ceset gördüm.
          
               Kimse onların çürüyen et kokusunu almadı ben dışında.
          
          4. Bölüm: Kalpte Gerçekleşen Depremler. 
          
          30.10 2019
          00.00

Kurgularımdan bağımsız aklıma düşen bir sahne ve devamı yorumda. Sizlere şöyle bırakayım:
          
          Zamanın kapıları zihnimde geriye doğru açıldı, ölmeye saat on kala olan direncim büküldü ve hızla akrebin ibresinin tersinde akan bir silsilenin içinden kurtulamadım. 
          
          Zaman, geriye gitmişti. 
          
          Saniyeler öyle hızlı dönüyordu ki sanki akrebi geçmişte yetiştirmesi gereken bir zaman dilimi vardı. Öyle telaşlıydı zaman, kucağında taşıdığı benle koştur koştur geçmişe akıyordu. 
          
          Tik, tak, tik, tak.
          
          Kulağım sağır olma derecesinde acıyı nüksettirirken tüm yaşanmışlığım beyaz bir şerit üzerinde gözlerimin önünde akıyordu lâkin ben hükmedemiyordum zamana, kurbandım sadece. 
          
          Dudaklarım bir çığlık koyvermek için canla başla çabalarken sesim iki yanağım arasındaki boşlukta patlıyordu. Ne durun diyebiliyordum ne de kaçabiliyordum.