patetisk varelse

Yoksa siz de mi yoksuuuunuuuzzz?? 

Merhaba şey, yazarımı gördünüz mü acaba? Yok mu artık buralarda? Yoksa geri döner mi? Ya da bir fikriniz yok mu? 

İçimi dökebilmek istedim... 
          Acımı kusabilmek istedim...
          Acı dibine kadar bastırdığı zaman ise burasını yine düşünemedim
          Bir işe yaramadı
          Acıdan boğuluyorken yazamadım.
          Hâlâ da yazamıyorum 

Ama ben tırtıl değilim... 

Şu evrendeki en adaletsiz varlık, Tanrı.... 

Hoş, gerçi çocukluğumda ne kadar hissedebildim ki... 

O kadar tatlı bir acı ki..
          
          Parmaklar arasına alınmış ve dalga geçilircesine okşanıyor ve beklemediğin o anda o parmaklar iyice sıkılıyor...
          
          Göğsünün ortasında hissediyorsun o acıyı
          
          Çok tatlı yakıyor.
          
          Çocukluğumdaki gibi hissedebilmek isterdim mutluluğu
          
          Kalbim ağrımadan hissedebildiğim o zamanlardaki gibi.. 

Yerler kan içinde...
          
          Paramparça olmuş tüm yansımalar o kanla karışmış  şekilde gizleniyor...
          
          Yanısmalardan herhangi birisi açılıp yaratık kendini görmeye başladığı zaman, nefes alamıyor.. 
          
          Gözleri doluyor, titriyor. 
          
          Ama geçici olsa bile çözümünü bulduğunu düşünüyor. 
          
          Kanla kaplanmış parçayı pençeleriyle kavrayıp biraz daha kesiyor göğsünü.
          
          Kanını akıtıp kapatıyor yansımayı.
          
          Ve gülümsüyor. 
          
          O gülümseme o kadar huzurlu ki...
          
          Ama huzuru uzun sürmüyor, yine açılıyor başka bir parçanın üzeri
          
          Tüm huzuru yerle bir olmuş, gözlerinden yaşlar damlıyor. 
          
          Gözlerini kapatıp ağlamaya başlıyor. 
          
          İğrenç sesi kulaklarını kaplıyor, tiksiniyor... 
          
          Elleriyle kulaklarını da kapatıyor. 
          
          Sonra aklına bir fikir geliyor, gülmeye başlıyor. 
          
          Neden daha önce düşünemedi ki.... 
          
          Gözlerini oyuyor, kulaklarını patlatıyor.. 
          
          Ve bilincini kaybedip kanının ortasına yığılıyor.. 
          
          Aptal yaratık artık çok mutlu... 
          
          

Eskiden sahip olduğum şeyler vardı
          O kadar acıya rağmen beni bir şeylere tutunmaya itebilen, nefes aldıran..
          Onlarda gizliydi tabi..
          Yakalanana kadar.
          
          Sahip olduğum her bir şey birer birer söküldü.
          
          Zihnim ve  kalbim leş dolu bir şehre dönene kadar her şeyi öldürdüler...
          
          Sonra da çekip gittiler.
          
          Ve bana denilen şey ise artık bittiği ve her şeyin yoluna girdiğiydi.
          
          İnanamadım zihnen ilkin bu komik şeye
          
          Benden geriye çürümüş bir ceset kaldıktan sonra gelmişti istediklerim
          
          Hiçbir şey zevk vermedi aksine canım her şeyden çok yandı 
          Adeta dalga geçiliyordu
          Ve ben zihnen artık kurtulduğuma inanamadım 
          
          Koskoca 20 yıl... Her şeyi hemen unutabilmek mümkün müdür? 
          
          Sana o kadar yıl acı çektiren şeyler her şey bitince birden acı çektirmeyi kesecek mi sandınız? 
          
          Gerçekten, ne aptalsınız! 
          
          Beni bedenen cennete koydunuz ama hala o leş dolu şehirde hapis yaşadığımı bile anlayamıyor musunuz? 
          
          Canım yanıyor... 
          
          Canım çok yanıyor...
          
          Her taraf ceset kokuyor... 
          
          Çocukluğum benimle bu leş dolu yerde çığlık çığlığa ağlıyor.. 
          
          Ve onun saçlarını sevip teselli bile edemiyorum. 
          
          Çünkü geçmedi, geçmiyor, hala ilk günkü gibi kanıyor tüm yıllarım!