Bizim ruhlarımız çürümüş  zihinlerimizin birer  mezarlığıydı.
***

Hani bahar aylarında gökyüzüne bakarsın da aklından 'ne kadar yalnızım lan' diye geçirir dertlenirsin ya boşu boşuna.. Hani kitap okuyup mutlu sonlarda bile gözyaşı dökersin ya.. Hani evde tek olduğunda kendini kitap karakterlerinin yerine koyar da 'acaba şimdi o gelse ne olurdu' dersin ya.. İşte ben bunların hepsiyim. Bazen mal mal hüzünlenir, bazen en kötü durumdan bile eğlence çıkarmaya çalışırım.  Dengesiz ruhum bazen gökkuşağı kadar aydın ve basit bazen de gece kadar karanlık ve ulaşılmaz olur... Mimiklerim bazen şömünenin ısıttığı bir ev kadar sıcak ve samimi bazen kullanılmayan bir depo kadar duygusuz ve boş olur...


İçinde milyonlarca zıtlığı taşıyan, karanlıktan değil de ateşten korkan, zor olduğu kadar kolay biriyim ben. Başımı  yastığa koyduğumda uyuyormuş gibi görünüp milyonlarca şey düşünmem en büyük hilem. Bulunduğum yolda tek silahım kitaplarımken tek düşmanım ise cahilliğim. Bu yolda tek bir dostum var o da hayallerim...

Şimdi, sen yaralı ruh. Gözlerini kapat ve derin bir nefes al. Zihnini düşüncelerden arındırmayı sakın düşünme! Zira onlardan kaçamadığın tek an, gözlerini kapattığın andır. Onlardan kaçma, kendinden kaçma. 

Teslim ol. 

Özgür ol.

Hayal ol.

Ve kendine şu soruyu sor: "Karanlığı parçalamak mı, karanlıkla parçalanmak mı?"

***
 H a y a l s i z       b i r          i n s a n    
b u l u t s u z          b i r  g ö k y ü z ü     
        k a d a r      
 e k s i  k t i r    .

***
Dört Yapraklı Yonca'nın en sönük yanı.

Z.