dea

Sürekli bir şeylere tutunuyorum ama o şeyler, parmaklarımın arasından sessizce akıp gidiyor gibi. Ne zaman biraz nefes almak istesem, bir dal buluyorum kendime ama bu dal hep kırılıyor. Ben de o kırığın elime bıraktığı acıyla kalakalıyorum. İtiraf etmem gerekirse korkuyorum. Kendim için değil, kaybetmenin bana yapacağı şey için korkuyorum. Ve ben yine seyrediyorum elimdeki dalın yavaşça çatladığını, kedim benim en çok tutunduğum şeylerden birisi ve onun hasta olması beni sarstı. Onu öyle halsiz görünce, elim kolum bağlanıyor. 

Hatırlayan olmadığında, insan kendi doğumuna bile inanmıyor. Sanki hiç olmamışsın da, yıllardır bu dünyanın kenarında sürünüyormuşsun gibi.
          Göçük altından kurtarılmayı bekleyen bir yarım beden gibi. Çıkmaya çalıştıkça daha derine çekiyor hayat. Ben doğduğum günden çok, döndüğüm günü hatırlıyorum. Elimde bir çanta, içimde delik bir gece, gözlerimde ölmemiş insanların hayaleti.
          O gün geldim, ama kimse hoş geldin demedi. Şimdi oturuyorum, camdan dışarı bakıyorum. Birileri bir yerlerde doğuyor, birileri kutlanıyor.
          Bense hâlâ burada, unutulmuş bir takvim yaprağının kenarında bekliyorum. Hatırlanmayı özlüyorum. Sadece ben, ve içimde yankılanan tek cümle: “Sen olmasaydın da olurdu.” Oyuk gibi hissediyorum bugün. İçimden bir şeyler alınmış da geri konulmamış gibi. Savaştan döndüm ama
          insanlıktan biraz eksik, biraz fazlayla. Biri unuttuğunda, herkes unutmuş gibi oluyor zaten. Ben bile.
          (bana bir yazı 15hzrn)

içimdeki göğün tüm kuşları ölü, annemin bundan haberi
          bile yok.

yine her şey birikti, yine hiçbir şey anlatamadım.

beni bile bile incittin.

sana her şeyi söyleyemiyorum çünkü dil acıdan körelip 
          konuşamaz olabiliyor

yüzünde nurdan papatya cennetini andırır çehrenin her bir kıvrımı.

sen dünya kadar çirkinliğimin içinde, benim dünya kadar güzel olan tek şeyimsin. sıkı tutun. 

Benim minik Polyannam. 

cânımın içi, çok seviyorum.