Bir bok bildiğiniz yok. Ben buyum. Etrafımdaki her şeyi içimde yaşıyorum. Dünyanın en kırılgan insanıyım. Ama elimden geldiğince belli etmemeye çalışıyorum. Bir telefonla, ufacık bir mesajla ve ya günün verdiği yorgunlukla çöküyorum. Ruh halim bir anda değişiveriyor. Sonra diyorum onlar bir şey yapmadı ki sana kalk düzel onlara iyi davran. Biri de dönüp biraz önce yüzün asıktı bir şey mi oldu demiyor... Suratımı astım diye benimle kavga ediyor. Öte yandan telefonla konuşmamızda açıklama yaparken sesim hafif yükseldi diye karşımdaki kırılıyor. Sen ne yaptığının farkında değilsin diyor.. ben senin yanlışını düzeltiyorum. Seni öldürmüyorum... Çok kırdın beni.... Peki ya ben? Bir dakika da oturup düşündünüz mü bu her şeyi ortaya söylediğini düşündüğünüz kızın da kırıldığını? Çift kişilikli, ruh hastası... manyak, deli... Ben hiç birini hak etmedim.. ettim mi? Deli miyim, kişilik bozukluğum mu var diye düşünüp duruyorum bazılarınız yüzünden. Geçen biri korkak dedi. Haklıydı ama şimdi. Ben korkağım. Bazen sorunlardan arkama bakmadan kaçıyorum çünkü zayıf olduğumun bilincindeyim. Kırılacağımın... savrulacağımın. Kaçınca da yanıyor canım ama sorunla yüzleştiğim kadar değil... Neyse tek isteğim gecelerimi bırakında huzurlu uyuyayım... İçimde birikmesin ayda bir günümden olmayayım.
