Hafif meltemin etkisiyle uçuşurken saçları, güneşin umudu çağrıştıran ışıkları güne veda etmek için son kez yüzüne vururken,elinde ki kalemi kağıda yaklaştırdı ve kalem sonunda konuştu: Güneş veda ederken güne,ay merhaba dedi ve ikisinin anlık karşı karşıya gelmesi gibi,yakında, çok yakında karşılaşacağız ve ikimizden biri tamamen terk edecek bu evreni.





       Yok mu beni yaptığım ve seçtiğim hic bir şeyden, düşüncelerimden, hissettiklerimden suçlamayacak beni ben olduğum için konuşacak, içimdeki boşluğa ortak olacak, kelimeler yerine yalnızlığımızla konuşacak, belki gecenin birinde belki sabahın yedisinde her hangi bir zaman herhangi bir yerde dertlerimi dinleyecek biri?