tarzım değildi ama sende buldum, bulmuştum o düşünceleri. bazen yalancılıkla suçlandığım halde seninle kalmayı denemiştim. sen mi "kal" demiştin ki ben dayanmaya çalışıp kapımı açtım? bir gün, senin sana anımsattığın gözlerin aslında senin gözlerin olduğunu fark edene kadar...
o gün seni kırmamıştım. çünkü bir sefer mahvolacak olan yine bendim.
tarzım değildi böyle şeyler. dayandım, asla gelmeyecek diye düşündüm.
düşünceler, yine bana komşu olmaya geldiğinde gerçekten benimle tekrar mı konuşmak istiyordun, yoksa sadece kendine bir amaç çıkarmak için miydi?